Hoe het gaat
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
21 April 2021 | Nederland, Amsterdam
Lieve mensen,
Het ging zo goed in India. Shobha en Chetena vertelde mij wekelijks hoe de corona cijfers achteruit gingen en dat de oudere mensen al werden gevaccineerd. De scholen mochten langzaam weer open en de lockdown werd opgegeven.
Maar toen kwam de maand januari. Plots was alles weer open en alle feesten en partijen werden ingehaald van het jaar daarvoor. Maar corona was nog niet klaar met India. Het virus is zich aan het muteren en toen voorheen de oudere vooral ziek werden, zijn het nu de jongere. En het verspreidt zich snel, ongelooflijk snel.
De berichten zijn vreselijk, er zijn niet genoeg ziekenhuisbedden meer beschikbaar, laat staan ventilators.
Shobha was echt aangeslagen toen ik haar gisteren sprak. Ze bidt elke dag in haar eigen thuis tempel, komt bijna niet buiten en zorgt voor haar moeder.
Ik kan vanaf hier niets doen, behalve vertrouwen hebben dat het binnenkort weer beter zal gaan. En dat het goed gaat met de kinderen.
Chetena heeft met de meeste familieleden van de kinderen contact. Maar ze kan helaas niet iedereen bereiken. Hoe zou het gaan met Pavan, Divya, Vino. De kinderen komen dagelijks voorbij. En zitten zo in mijn hart.
Ik heb mijn eerste vaccinatie gehad. De 2de krijg ik in juni.
Dan gaan we kijken wat er mogelijk is. We steunen de staff van Koni nog steeds en het tehuis wordt elke week schoongemaakt door Shobha, Chetena en de teacher. Koni ligt te wachten op de kinderen.
In India is Kundapur ( ons dorp) weer op slot. Ouders houden uit angst hun kinderen thuis. Maar gaan wel naar een functie in de tempel.
Ik heb vertrouwen.
Hieronder werkelijk een prachtige documentaire. De documentaire raakte mij diep omdat ik mezelf zo herkende.
https://jhamtseinternational.org/tashi?utm_source=6257073361351&utm_medium=Facebook&utm_campaign=TATM%20Netherlands&fbclid=IwAR1kQebQUCMs42kDx9W64zEDVQiNySZ2EFiRHi27C1Vcx1OVaOxLcYEgz94
Iedereen die Koni kent, zal Koni herkennen in deze docu.
Hieronder een stukje wat ik vorig jaar schreef, als je de documentaire hebt gekeken, snap je het stukje hieronder misschien beter.
‘ In Koni krijgen we vaak bezoek van ouders die hun kind bij ons wilde achterlaten. Velen van de kinderen die komen moeten wij afwijzen. Een van de regels dat het kind in staat moest zijn om te kunnen lopen.
Nishith was ongeveer 10 jaar, had een hartafwijking en een hersenafwijking en was niet in staat om te lopen. De ouders wilde Nishith opgeven voor adoptie. Ze hadden gehoord dat er bij ons buitenlandse vrijwilligers werkte en dachten dat een van deze vrijwilligers misschien Nishtith wilde adopteren. Toen de ouders met Shobha aan het praten waren nam ik Nishith even apart om met hem te werken.
Houd mij vast
Ik kan leven met weinig
Vertelden zijn ogen
Mag ik dan blijven ?
Vroegen zijn handen
Ik zal proberen te staan
Zeiden zijn benen
Houd mij alleen even vast
Ik kan leven met weinig
Zal nooit vragen
En huil maar zelden
Ik kan heel goed staren
Ben je niet tot last
Praten doe ik niet
Stil zijn is mijn kracht
Kijk daar staan mijn ouders
Neem het ze niet kwalijk
Ik ben ze immers tot last
Ik kan leven met weinig
Houd je mij nu dan even vast ? ‘
Het ging zo goed in India. Shobha en Chetena vertelde mij wekelijks hoe de corona cijfers achteruit gingen en dat de oudere mensen al werden gevaccineerd. De scholen mochten langzaam weer open en de lockdown werd opgegeven.
Maar toen kwam de maand januari. Plots was alles weer open en alle feesten en partijen werden ingehaald van het jaar daarvoor. Maar corona was nog niet klaar met India. Het virus is zich aan het muteren en toen voorheen de oudere vooral ziek werden, zijn het nu de jongere. En het verspreidt zich snel, ongelooflijk snel.
De berichten zijn vreselijk, er zijn niet genoeg ziekenhuisbedden meer beschikbaar, laat staan ventilators.
Shobha was echt aangeslagen toen ik haar gisteren sprak. Ze bidt elke dag in haar eigen thuis tempel, komt bijna niet buiten en zorgt voor haar moeder.
Ik kan vanaf hier niets doen, behalve vertrouwen hebben dat het binnenkort weer beter zal gaan. En dat het goed gaat met de kinderen.
Chetena heeft met de meeste familieleden van de kinderen contact. Maar ze kan helaas niet iedereen bereiken. Hoe zou het gaan met Pavan, Divya, Vino. De kinderen komen dagelijks voorbij. En zitten zo in mijn hart.
Ik heb mijn eerste vaccinatie gehad. De 2de krijg ik in juni.
Dan gaan we kijken wat er mogelijk is. We steunen de staff van Koni nog steeds en het tehuis wordt elke week schoongemaakt door Shobha, Chetena en de teacher. Koni ligt te wachten op de kinderen.
In India is Kundapur ( ons dorp) weer op slot. Ouders houden uit angst hun kinderen thuis. Maar gaan wel naar een functie in de tempel.
Ik heb vertrouwen.
Hieronder werkelijk een prachtige documentaire. De documentaire raakte mij diep omdat ik mezelf zo herkende.
https://jhamtseinternational.org/tashi?utm_source=6257073361351&utm_medium=Facebook&utm_campaign=TATM%20Netherlands&fbclid=IwAR1kQebQUCMs42kDx9W64zEDVQiNySZ2EFiRHi27C1Vcx1OVaOxLcYEgz94
Iedereen die Koni kent, zal Koni herkennen in deze docu.
Hieronder een stukje wat ik vorig jaar schreef, als je de documentaire hebt gekeken, snap je het stukje hieronder misschien beter.
‘ In Koni krijgen we vaak bezoek van ouders die hun kind bij ons wilde achterlaten. Velen van de kinderen die komen moeten wij afwijzen. Een van de regels dat het kind in staat moest zijn om te kunnen lopen.
Nishith was ongeveer 10 jaar, had een hartafwijking en een hersenafwijking en was niet in staat om te lopen. De ouders wilde Nishith opgeven voor adoptie. Ze hadden gehoord dat er bij ons buitenlandse vrijwilligers werkte en dachten dat een van deze vrijwilligers misschien Nishtith wilde adopteren. Toen de ouders met Shobha aan het praten waren nam ik Nishith even apart om met hem te werken.
Houd mij vast
Ik kan leven met weinig
Vertelden zijn ogen
Mag ik dan blijven ?
Vroegen zijn handen
Ik zal proberen te staan
Zeiden zijn benen
Houd mij alleen even vast
Ik kan leven met weinig
Zal nooit vragen
En huil maar zelden
Ik kan heel goed staren
Ben je niet tot last
Praten doe ik niet
Stil zijn is mijn kracht
Kijk daar staan mijn ouders
Neem het ze niet kwalijk
Ik ben ze immers tot last
Ik kan leven met weinig
Houd je mij nu dan even vast ? ‘
-
22 April 2021 - 08:19
Ad Hermans:
Lieve Maartje,
Wat een heftig verhaal weer! Laten we hopen dat het vaccineren in India helpt om Corona te bedwingen. Het is te hopen dat het weer mogelijk wordt de kinderen te bezoeken. Wij hopen ook dat we nog een keer naar onze twee scholen kunnen....
Heel veel liefs en sterkte! -
22 April 2021 - 11:29
Roeland:
Lieve Maartje,
Aandoenlijk, terwijl je zo goed als niets kunt doen. De berichten in de pers hier zijn niet om vrolijk van te worden. Hopelijk kun je vanuit hier toch het een en ander doen en vooral steun geven. In het gedicht geef je heel kernachtig weer wat je voor dit kind zou willen/kunnen betekenen als je de mogelijkheid maar kreeg. Klein taalfoutje (dat mocht ik van je aangeven): "Vertelden", want het zijn twee ogen.
Hou vol en blijf hopen op betere tijden.
Lieve groet,
oom Roeland -
22 April 2021 - 12:05
Tante Beppie:
Lieve Maartje. Regelmatig denk Ik aan jou en Japthi. Mede door de ellendige berichten in de media. Het zal niet meevallen voor je. Maar je blijft positief en dat is goed. Bovenstaand gedicht is heel Aangrijpend, en heel mooi!
Hopelijk duurt het niet lang meer en kun je weer naar India.
Ik wens je het allerbeste en hoop dat je positief blijft. Sterkte met alles! Liefs. -
22 April 2021 - 18:01
Charlotte:
Lieve Maartje. Ja, wat een ellende daar en waarschijnlijk duurt het nog wel even voordat ze het weer een beetje op orde hebben. Dus inderdaad snel en veel vaccineren is volgens mij de enige manier op het snel op te lossen. En de mensen ervan doordringen dat de die feesten toch echt even niet kunnen organiseren. Maar goed, daar heb jij hier niets aan. Je steun geven aan de mensen daar. En een prachtig gedicht heb je geschreven.
Veel sterkte. Je mag in je appartement blijven dus dat is in ieder geval een hele zorg minder voor je.
Liefs Charlotte -
22 April 2021 - 21:08
Joop En Doortje:
Hoi Maartje,
Zoals eenieder al schreef, wat een bizar verhaal.
Het erge is dat je natuurlijk niets kunt doen.
Hopelijk gaat het goed met de kids,zelfs daar kun je niet achterkomen.
Wij leven met je mee en hopen dat uiteindelijk alles weer in zoverre goed
komt en je weer naar Koni kunt.
Fijn dat je alvast gevaccineerd bent zodat je meer beschermt bent.
Veel sterkte met dit alles.
Groetjes Joop en Doortje.
-
02 Mei 2021 - 12:57
Birgitte Van Groeningen:
lieve dochter ,
Zo waar wat je allemaal in je gedicht te uitdrukking brengt. Prachtig verwoord , geen woord te veel , zo is het echt , dat heb ik mogen proeven in de jaren dat ik er ben geweest .
Ik hoop en wens dat er betere tijden komen , en dat ook Corona daar bestreden kan worden , zodat het weer mogelijk wordt om er heen te gaan . Op de eerste plaats Maartje en wie weet kan ik wel mee om het weer te zien opbloeien onder haar leiding en kan ik haar een handje hierbij helpen .
In gedachte bij al Maartjes kinderen , lieve groet Birgitte ( Maartje's moeder )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
