Welkom lieve Gotham

Dag lieve mensen,

Soms zijn er van die kindjes die direct je hart raken en daar dan ook voor altijd blijven. Gotham is zo’n jongetje. Waar ik vanaf het moment dat ik hem zag verliefd op ben geworden. Hij is zes jaar, draagt kleding voor een 2/3 jarige (weet ik omdat ik net nieuwe kleertjes voor hemheb gekocht ) praat niet, maar verteld oh zo veel en is geboren met down syndroom.

Hij en zijn moeder wonen net een paar weken bij ons nadat vader plotseling is overleed. Moeder had een baan nodig, Gotham een plek om te leren en wat een wonder dat ze bij ons terecht zijn gekomen. Moeder werkt nu bij ons als een van de helper vrouwen.

Vorige week zondag kwam Gothams oudere broer langs, nu 13 jaar, samen met oma. Toen de familie weg ging was iedereen geraakt. Gotham het meeste omdat hij zo dol is op zijn broer en oma, zo klein als hij is, zo veel als hij voelt. Ik zelf was geraakt door moeders verhaal, nadat ze vertelde hoe dol de kinderen waren op hun vader. Gowthams broer hield zich groot, binnen een maand was zijn hele leven op zijn kop gezet. Hopelijk komt hij veel langs. Alle drie de helper vrouwen zijn weduwe en hebben kinderen die worden opgevoed door familie. Gelukkig kan dat hier.

En ja, wat brengt Gowtham een hoop beweging en vrolijkheid met zich mee. Alles wordt opnieuw ontdekt, overal wordt in en overheen gesprongen en geklommen, rust heeft hij bijna niet en dat kleine hoofdje staat altijd aan. Soms pak ik hem maar even vast of rol ik hem op in een groot tapijt, dan moet hij vreselijk lachen en rent daarna weer alle kanten op. Ondertussen ‘herkent’ hij wel al bijna 15 woorden, maakt hij de moeilijkste puzzels in zijn eentje en heeft een eigen boekenkastje. Ook kan hij nu bijna 7 minuten achter elkaar zitten in zijn stoeltje. Hij leert zo snel, heerlijk vind ik het. En het is zo’n jongetje dat met zijn ondeugende oogjes alles voor elkaar krijgt, zelfs bij Shobha, want haar hart heeft hij ook gestolen.

Vikranth is na de vakantie aan genomen op een Engelse prive school vlak bij hem in de buurt. Het is een nieuwe school en in zijn klas zitten maar 10 kinderen. Hij mocht instappen bij de kleuters wat fantastisch voor hem is, ondanks dat hij een stuk ouder is. Voorheen ging hij twee dagen in de week naar een goverment school waar hij achterin de klas stil moest zitten, terwijl de rest van de klas Hindi, Kannada, Engels en Wiskunde kreeg, onmogelijk voor Virkanth. De school hanteert een nieuwe methode, waarbij de kinderen in kleine groepjes les krijgen en heel simpel beginnen. Gelukkig is Vikranth heel lang in Koni begeleid en is de overgang perfect gegaan omdat hij al een heel stuk verder is dan de meeste kinderen. Hij hoeft nu niet meer elke dag 1,5 uur op een neer te reizen en zijn moeder neemt de begeleiding thuis nu over. Dit is eigenlijk voor het eerst dat een kindje doorstroomt naar een normale school en het ook nog echt goed voor hem is, omdat de groep zo klein is en hij goed begeleid wordt.

Druvin blijft gewoon bij ons. En voor Vikranth ben ik heel blij dat hij nu een kans krijgt op een andere school. Ook al ga ik hem missen, dit had beter niet gekund. Ook omdat ik in de toekomst toch vaker in Nederland zal zijn, weet ik dat hij nu op de juiste plek zit. Nu is de groep in Koni weer meer gelijk en eigenlijk is Gothwam voor Virkanth in de plaats gekomen. Al zit hij nu nog bij de kleintjes, ik weet zeker dat hij binnen een jaar door kan stromen met de wat oudere kinderen qua niveau. Het zal nog best een uitdaging worden voor de teachers. Maar ik heb er alle vertrouwen in.

Met de rest van Koni gaat het goed. Het was wat rustiger voordat Gowtham kwam, maar gelukkig is iedereen dol op hem en zorgen vooral Saurab en Gowri voor Gotham.

India blijft een bijzonder land. Gisteren waren Shobha en Chetena en ik uitgenodigd voor een herdenking van de vader van een van de boardmembers. Dit gebeurt meestal op dag 12 of 13 na het overlijden. In de tussendagen moet de familie vele rituelen uitvoeren, dag en nacht zijn ze daarmee bezig. Daar deze man een priester was, moesten er juist nog meer rituelen worden uitgevoerd, zo vertelde Shobha. De man was ook verre familie van Shobha. Voor de herdenking werd er eten geserveerd voor meer dan 1000 man. Ongelooflijk hoe ze dat dan voor elkaar krijgen en het is altijd lekker eten. Het wordt geserveerd op bananen bladeren ( aan hoe mensen het blad neerleggen kun je zien uit welke kaste ze komen) en er zijn meer dan 6 dishes die worden geserveerd. Dit ritueel (eten serveren) wordt bij elk feest gedaan. Hoe belangrijker je bent, hoe meer mensen je uitnodigt (gemiddeld 600 mensen).

Hoe anders ik hier heb leren kijken werd afgelopen week weer duidelijk. Een meisje van 8 jaar kwam samen met haar ouders langs nadat ze waren doorgestuurd door het ziekenhuis ( fijn dat we ondertussen ook bekend zijn bij de ziekenhuizen buiten Kundapura). Het meisje had net een paar weken op de IC gelegen omdat ze ernstige epileptische aanvallen had gehad. Haar ouders lieten mij een gelamineerd blaadje zien met daarop de diagnose van hun kind; mitochondrial myopathy with hyperammonemia. Een hele ingewikkelde naam. Ik herkende de diagnose meteen omdat Arush, het jongetje wat bij ons drie keer in de week healing krijgt deze diagnose ook heeft gekregen. Ook dit meisje had een waslijst aan medicatie mee gekregen wathaar ouders nooit zouden kunnen betalen.

Heel kort gezegd, tast deze ziekte de spieren aan (stofwisselingsziekte). Bij Arush is het zo ernstig dat hij volledig bedlegerig is en niets kan. Ook hij heeft veel last van epilepsie, moeder is gestopt met medicatie en geeft hem alle liefde die er is. Bij dit meisje waren ook haar spieren aangedaan, maar ze kon wel lopen, verder kon ze geen contact maken. De neuroloog had gezegd dat er een kans is op genezing en medicatie zou helpen. Ouders kwamen dan ook vol met hoop naar ons toe, er was immers gezegd dat hun dochter zou genezen. Ouders hadden verder geen een idee wat deze diagnose betekende en wat er op het papier van de arts stond geschreven. Ik liep weg om even na te denken. Want wat doe je op zo’n moment, geef je ouders een eerlijk antwoord en leg je uit wat deze ziekte voor hun kind betekent of laat je de hoop bij de ouders ? Ik koos voor het laatste. En ik verwees ze door naar een goede kinderarts in de buurt die ook Arush behandelt. Hij mag de ouders verder begeleiden. Of hij ze een eerlijk antwoord gaat geven weet ik niet. Meestal gebeurt dat niet, zeker als ouders niet doorvragen. Hoop is dan het belangrijkste wat de arts ze kan geven. Vroeger had ik hier misschien heel anders op gereageerd, nu laat ik het. Het is niet aan mij.

Tijdens de zomervakantie heb ik een deel van de Santiago Noord gelopen. Werkelijk prachtig en was is lopen toch een mooie manier om tot rust te komen, althans voor mij. Ik liep met de vraag; Wat vraagt het leven nog meer van mij naast Koni. Tot nu toe heb ik daar geen antwoord op gekregen, maar ik vertrouw dat het antwoord zich vanzelf gaat openbaren, op welke manier dan ook.

Wonderlijk hoe op 1 juni hier het regenseizoen altijd begint. En weer komt het water door de muren, water stroomt waar het niet gaan kan..En dat is hier echt zo. Een paar kokosnoten zijn door het dak heen gevallen en nu is de hal, waar we elke dag in werken, helemaal onderwater komen te staan. Ook in mijn kamer boven is het water door de muren gekomen, soms ben ik best trots op mijzelf als ik zie in welke omstandigheden ik mij heb leren aanpassen. De kinderen beneden leven droger dan ik! Gelukkig heeft het dak wat we vorig jaar hebben geplaatst geholpen voor het kantoortje. Nu de rest van Koni nog!

Ik heb in het verleden denk ik meer dan 8 rolstoelen meegenomen naar India. De laatste was een prachtige rolstoel van Ome Gijs. We zijn nu weer aan vernieuwing toe, dit keer gaan we ze proberen te kopen in India zelf. Dat maakt het voor mij toch iets makkelijker dan elke keer doen alsof de rolstoel voor mijn moeder of voor mij is.

Dank lieve mensen dat jullie ons nog steeds elke maand zo ondersteunen. Ik blijf met trots kijken naar wat we hebben neergezet hier in Koni en wat deze plek betekent voor zoveel kinderen en mensen. Koni is een plek waar Liefde is. En deze plekken zijn nu zo nodig op de wereld. Ik ben blij dat ik op deze manier iets kan bijdrage, om zo Liefde de wereld in te sturen. En mede dankzij jullie steun is dat mogelijk.

Lieve groet uit India,

Maartje