Maartje amma's is back

Dag lieve mensen,

Vanuit India weer een berichtje van mij. Vorige week zijn mijn moeder en ik weer samen vertrokken naar het bijzondere Koni. Wat keken de kinderen er naar uit. En wat voelt het elke keer als thuis komen als de kinderen mijn moeder zien. Heel bijzonder. Ik zie nu dat ook mijn moeder echt een deel uitmaakt van het leven van de kinderen hier. Ik zeg nog altijd kinderen, maar na 17 jaar zijn de meeste al lang volwassen. Het blijft mooi om te zien hoe goed iedereen met elkaar omgaat, oud jong, staand of zittend, het maakt niet uit. In Koni is iedereen gelijk aan elkaar en zo behandelt iedereen elkaar ook.

Daarom is het ook zo fijn om hier te zijn. Even weg van de wereld waarin zo ongelooflijk veel gebeurt. Ik zou graag willen dat iemand van boven zou ingrijpen en zou zeggen, nu is het genoeg. Het toekijken geeft mij soms een machteloos gevoel. Ik denk vooral aan alle kinderen daar die nu opgroeien met zoveel trauma’s. De grote mensen vechten, terwijl de kinderen het slachtoffer zijn en niemand staat op, zo voelt het soms. 17 jaar geleden weet ik nog dat de vrijwilligers organisatie aan mij vroeg de andere kant op te kijken, want ik had zoveel commotie aan het licht gebracht en wat nu? Ik kon dat niet. En deed wat ik kon, samen met Shobha, binnen mijn grenzen..Koni is het resultaat. Ik kan alleen maar aangeven wat het met mij doet en ik merk dat het van mij vraagt om heel eerlijk naar mijzelf te blijven kijken om weg te blijven van oordeel of discussie en telkens weer terug te gaan naar de Liefde. Het boek De vier Inzichten van Don Miguel Ruiz, wat ik weer heb gelezen en geluisterd tijdens de Santiago, helpt mij elke keer weer hiernaar terug te gaan.

De kinderen in Koni groeien nog steeds elke dag. Ik denk dat ze na zoveel jaar zelfs het dagprogramma zelf zouden kunnen doen. Het is fantastisch om te zien hoe goed Vidhya en Gowri nog steeds Engels spreken en mijn moeder begeleiden met het werken. Prachtig om te zien hoe Leespraat Gowri ( en Vino ook) zo hebben gevormd. Leespraat is een methode uit Nederland van Hedianne Bosch die Heidi van Ginkel ooit naar ons bracht in 2011. Wat ben ik hun toch dankbaar.

Tegenwoordig, omdat we geen vrijwilligers meer krijgen, is de spreektaal in Koni nu voornamelijk Kannada. Eigenlijk heel fijn, want de teachers spreken zelf ook geen Engels en nu spreekt iedereen dezelfde taal. En bij de kinderen thuis wordt er ook bijna alleen Kannada gesproken.

Vanochtend kwam Arush weer langs voor healing (geboren met een ernstige stofwisselingsziekte). Zijn moeder komt 4 keer in de week, ze wonen gelukkig op loopafstand. Het gaat niet goed met hem en hij is weer ziek. Moeder laat hem geen seconde alleen. Maar vanochtend kreeg zij eindelijk ook iets voor haarzelf; terwijl ik bezig was met Arush, gaf mijn moeder haar een massage. Ik denk voor het eerst in haar leven. En dank lieve mensen die mee helpen om healing te geven aan Arush. Zijn moeder zag na mijn oproep van vorige week woensdag op FB een kleine verbetering, hoe bijzonder dat we samen zo iets kunnen betekenen voor hem (en zijn moeder).

In Koni zelf moet er weer een hoop gebeuren. Nu het regenseizoen langzaam plaats maakt voor de winter (haha zo noemen ze het hier terwijl het 30 graden is ), zijn wij bezig met alles herstellen. Het hele dak in de hall moet vervangen worden en ook in mijn kamer moet iets gebeuren, want er kwam elke dag water door de muren en ik heb een maand lang in een kamer met water geslapen. Wat achteraf heel slecht was voor mijn gezondheid want ik kreeg hierdoor weer een pericarditis ( ontsteking in mijn hartzakje). Gelukkig nu weer bijna hersteld.

Ook de kleren van de kinderen kunnen eigenlijk na een regenseizoen allemaal weggegooid worden. Het vocht zorgt voor schimmel en je krijgt dat er gewoon niet meer uit. De schimmel zit trouwens ook in de muren.

Een van de dingen waar ik mij al deze jaren zo voor heb ingezet is dat de kinderen in Koni er goed uit zien. Niet alleen omdat ik het belangrijk vind voor hun eigenwaarde, het heeft ook een betekenis voor de mensen hier in India zelf. Nog steeds worden kinderen met een beperking in India niet makkelijk opgenomen in de omgeving. Ik zie echt een verschil met hoe we ooit zijn begonnen toen de kinderen er vies en ongezond uitzagen en nu. De mensen schrikken niet meer als een van de kinderen hun aanraken en / of een omhelzing geven (wat zo ie zo al ongebruikelijk is hier). En wat natuurlijk ook meespeelt het is prachtige Koni gebouw zelf. Koni ziet er altijd elke dag schoon en verzorgd uit. Dingen die kapot zijn worden hersteld. Ik probeer zo goed mogelijk alles bij te houden met schilderen als ik er ben. Hang weer mooie foto’s op, zodat de kinderen zichzelf (en de kinderen die er niet meer zijn ) kunnen zien. Bedjes worden opgemaakt met schone lakens, wc’s zijn schoon etc..

En zo ook de kinderen, nagels en oren worden op vaste dagen knipt en verschoond. En er zijn luiers voor de kinderen die ze nodig hebben en we hebben een wasmachine die twee wassen per dag draait (als we stroom hebben) om alles schoon te krijgen en te houden.

Om jullie een idee te geven waar jullie donaties naar toe gaan; met name hier dus naar toe; de uiterlijke en innerlijke verzorgen van alles en iedereen in Koni, inclusief het gebouw en de tuin. Daar horen ook alle materialen bij voor het knutselen, het lesgeven en buitenspelen, de kleren, de tandenborstels, maar ook het extra fruit voor hun gezondheid en natuurlijk de rolstoelen, deze moeten helaas allemaal weer vervangen worden. Natuurlijk horen hier ook de medicatie en de andere hulpmiddelen bij die de kinderen nodig hebben. Gelukkig hoef ik een heel stuk minder naar het ziekenhuis, alleen dat is al een zegen.

En weet je wat zo mooi is, Reshma, een van de kinderen die er al was toen ik aankwam in Japthi, ging vroeger nooit naar huis. Haar ouders kwamen zelden langs. En nu, 17 jaar later gaat Reshma het meest naar huis van alle kinderen. Haar ouders komen vaak langs en nemen zelfs familie mee om Koni te laten zien. Koni is een plek geworden waar men trots op is, zelfs de ouders van de kinderen vinden het hier fijn.

Een idee wat nu in mij opkomt is, wat ik zo mooi zag bij kleine Robin ( mijn nichtje ) is het aankopen van een stepje voor sommige kinderen hier. Als Robin het kan (en zij is pas 2 ) kan iedereen het. Het is goed voor de balans en de beweging. Gewoon fietsen is voor de meeste toch echt te moeilijk en we hebben maar 1 driewieler. Hopelijk kan ik er hier een paar goede stepjes vinden. Mochten mensen het fijn vinden om hier aan mee te helpen, alle donaties zijn welkom, zo ook voor het vervangen van het dak boven de hall en de rolstoelen.

Lieve mensen, een lieve groet uit Koni en zoals altijd; wordt vervolgd.

Liefs ook namens de kinderen en mijn moeder,

Maartje

• Stichting Japthi Mijdrecht
• IBAN nummer:NL76 RABO 0148 119530
• BIC code:BIC RABONL2U
• ANBI nummer:8200778207

Nog een van mijn gedichtjes voor de wereld nu.

De taal van de Liefde

Twee werelden, twee zielen,

zo verschillend van elkaar.

Voorbestemd elkaar te ontmoeten

op een plek waar ze nodig zijn.

Beiden zoekend naar de zin van het leven

deze te vinden door te geven.

Twee zielen, twee werelden

die samenkomen.

Verlangend naar gelijk

en erkenning.

Van binnen of van buiten

waardoor de wegen zich sluiten.

Twee werelden. twee zielen

komen nader tot elkaar.

Ontdekken het wonder

van het spreken van dezelfde taal.

Het is het hart dat verbindt

waarin men uiteindelijk de liefde vindt.