Deel 1 Kishor

Gister hadden we bezoek van een Nederlandse vrouw met haar 3 kinderen van 2, 3 en 5 jaar. Ze hebben 2 daagjes meegelopen met de schooldag in Koni en het was heel bijzonder om een keer Nederlandse kinderen in ons klasje te hebben. De kinderen spraken ook Engels en konden zo met onze kinderen communiceren, maar eigenlijk hebben kinderen weinig nodig om elkaar te kunnen begrijpen. De Nederlandse familie verbleef in het mooie hotel in het dorp en wij (de kinderen) mochten daarna mee zwemmen in het hotel; een groot feest natuurlijk.

Ook gister werd mij weer gevraagd waarom ik niet meer tehuizen zoals Koni op ga zetten in India. Eerlijk gezegd heb ik altijd gedacht en ook vaak geroepen dat ik meerdere tehuizen zou willen opzetten,maar dat is niet mogelijk. Nu na 7 jaar weet ik dat Shobha en Chetena het tehuis samen met de staff redelijk goed zouden kunnen runnen zonder mij. Maar het zal niet hetzelfde zijn. Sommige normen en waarden hier in India verschillen zo ongelooflijk met die van ons. Ik bedoel niet perse dat onze normen en waarden altijd beter zijn, dan die van de mensen hier in India, maar het is soms alleen zo moeilijk om de mensen hier te begrijpen. Niets is wat het lijkt en achter alles verschuilt een verhaal, wat bijna nooit aan het licht komt.

Afgelopen keer dat ik in Nederland was, is Kishor opgehaald door zijn moeder. De zorg werd te zwaar en waarschijnlijk heeft hij niet lang meer te leven. Zijn moeder kan alleen niet voor hem zorgen, aangezien Kis nu helemaal bedlegerig is en zijn moeder in een hutje woont. En hij is sinds een week overgeplaatst naar een Ashram van een bekende Swami ( heilige), hier 3 uur vandaan. Ik wilde hem deze week al opzoeken, maar dat was niet mogelijk, vertelde de staff van zijn nieuwe tehuis. Goed, volgende week zaterdag ga ik gewoon en houdt niemand mij tegen. Ik neem zijn rolstoel mee, mijn laptop,zodat we samen filmpjes kunnen kijken en misschien wat extra kleren. Het is moeilijk om te bepalen wat je mee kan nemen en achterlaten. Vaak wordt het ingenomen door de staff en of gebruikt voor en door andere inwoners. Ik hoop hem zoveel mogelijk op te zoeken. Ik hou wel een beetje mij hart vast, want ik ben al in zoveel Ashrams geweest en ik kom er altijd weer moedeloos vandaan.

Met de rest van de kinderen gaat het gelukkig heel goed. Er is gister weer een logopediste aangekomen en die zal 2 maanden blijven. Logopedie geven is helaas niet mogelijk door de taalbarrière, maar het is fijn om kennis te delen en ze kunnen zeker wat betekenen voor de kinderen. De jongens groeien hard, de meisjes worden dames en wij worden ouder :).

Dit keer even een kort verhaal, volgende week meer, als ik bij Kishor ben geweest.

Liefs Maart