visum!

Lieve mensen,

Ik denk dat het voor het eerst is, in 7 jaar, dat ik afgelopen zaterdag zonder problemen mijn visum kon ophalen voor weer een jaar India. Ik mag blijven t/m september 2015 én op en neer naar Nederland.

Vorige week zijn de eerste logopedisten weer vertrokken naar Nederland. Het waren intensieve weken en we hebben heel hard gewerkt. Ik besef steeds meer hoe belangrijk het voor de kinderen en voor mij is, dat er mensen hier komen werken, die ervaring hebben met de doelgroep. Het niveau wat we hier nu hebben in Koni is hoog en bijna niet over te dragen aan vrijwilligers zonder ervaring. Een goed teken, maar ik besef mij ook des te meer, dat het niveau niet nog veel hoger moet worden, anders is het niet meer haalbaar voor de mensen hier. Volgende week komt er weer een nieuwe logopediste, die verder zal gaan waar de andere zijn gebleven. Zo kunnen ze elkaar mooi opvolgen en ik heb hierdoor meer tijd voor Leespraat.

En heel bijzonder: Jolande, een van de logopediste, maakt als hobby ook armbandjes en verkoopt deze op verschillende plekken. Zo heeft ze ook veel geld bij elkaar verzameld voor ons. Dit idee vond ik zo goed, dat we vorige week in Udupi heel veel kraaltjes en bedeltjes hebben gekocht en Jolande en Suzanne, hebben de kinderen (Vidhya, Gowri en Chitra (als ze zin heeft)) geleerd hoe je armbandjes kan maken. Vorige week kwamen er studenten langs en we hebben er al 20 verkocht!

De jongens groeien snel, we hebben nu 9 jongentjes onder de 10, die je geen moment uit het oog kan verliezen. De kleinste, Saurap, is de baas. Vino gaat naar school en hij vindt het fantastisch. Hij heeft een uniform en een eigen tas, waar hij heel trots op is. We werken 3 keer per dag 1 op 1 met hem om zijn spraak te verbeteren, het gaat al een stuk beter, maar we zijn er nog lang niet. Het voelt soms best gek om te beseffen dat alle verantwoordelijkheid bij ons ligt mbt de kinderen, als wij het niet doen, doet niemand het.. Wellicht is dat ook wel waarom mijn ‘drive’ zo groot is, ik voel die verantwoordelijkheid heel sterk.

Vandaag kwam een gezin met een kindje dat zo goed als verlamd is. Moeder had al 2 kinderen verloren en toen kwam dit kindje veelte vroeg; met 6 maanden. Het kindje, 7 jaar, is totaal afhankelijk en kan niet eens rechtop zitten, eigenlijk alleen maar liggen, wat hij dus ook al 7 jaar doet. We hebben ze weer naar huis moeten sturen, de zorg voor dit kind is te zwaar voor ons. Dat maakt het soms wel moeilijk, ik weet dat ik veel voor dit kind zou kunnen betekenen, maar ik heb gewoon ook nog 17 andere kinderen waar ik voor moeten zorgen.

Woensdag is het dan eindelijk zover; het huwelijk van Thesaswini, onze oude teacher, Gowri heeft het over niets anders, en ik heb vandaag nieuwe kleren voor haar en de andere kinderen gekocht. Helaas heeft ze niet alle kinderen uitgenodigd, schaamte speelt nog steeds een rol..

Een mooie film over India: Blood Brother en 2 mooie boeken: Een wankel evenwicht ( A fine Balance, Rohinton Mistry) en De Stad der Vreugde (City of Joy). En een film voor iedereen die in India is geweest:
The best Exotic Marigold Hotel!

Liefs en fijne avond,
Maartje