werk bezoek Shobha

Dag lieve mensen,

Wat is het toch altijd fijn om thuis te komen en te worden opgewacht door zoveel blije kinderen.

Na 6 jaar is het er dan eindelijk toch van gekomen; Shobha heeft een werkbezoek gehad in Nederland! Het was nog heel spannend of het allemaal wel zou lukken, maar we konden uiteindelijk alle 2 zonder problemen vertrekken. We hebben geprobeerd zoveel mogelijk mensen te zien, maar helaas is het ons niet gelukt iedereen te bezoeken, wellicht de volgende keer, of we zien elkaar weer hier in India!

Velen van jullie die mij een beetje kennen, weten hoe hard ik hier bezig ben om het niveau van Koni te optimaliseren. Soms moet ik mezelf (of eigenlijk remmen de kinderen mij) een beetje tegenhouden. Want het niveau wat wij nu al hebben bereikt, is al zoveel beter dan dat het was. Maar ik wil eigenlijk altijd meer en beter en dat is soms best lastig voor de mensen hier uit India. Ik werk ergens naartoe, maar de mensen hier hebben geen beeld waar ik precies naartoe wil werken, zij kennen alleen wat er is en wat zij zien in hun eigen omgeving. En je kan India en Nederland niet met elkaar vergelijken. Daarnaast werken we hier natuurlijk niet alleen in andere omstandigheden, we werken ook samen met een totaal andere cultuur, wat soms best nogal een botst (zeker met zo’n eigenwijs, rechtdoorzee, iemand als ik). Kortom, ik vond het belangrijk dat Shobha een idee kreeg, van hoe wij leven in Nederland, niet om te vergelijken (want dan krijg je een soort competitie tussen de landen en dat wilde ik niet), maar gewoon om haar te laten voelen en beleven hoe wij het in Nederland gewend zijn te doen. En volgens mij is dat wel gelukt. Ik vond het mooiste aan Shobha, dat ze geen verwachtingen had, iets waar ik nog veel van kan leren.

Wat Shobha het meeste bij is gebleven, zijn de werkbezoeken aan een centrum voor mensen met een beperking en natuurlijk de Mytyl school (een school voor kinderen met een beperking). Op het ene centrum werkten de mensen aan een dans voorstelling (waarbij men ook een keer in de zoveel tijd optreed) en op de andere werkplaats maakte de mensen kunst, die werd verkocht. In India zijn er helaas geen instellingen voor mensen die ouder zijn met een beperking, daarom blijven de kinderen in Koni ook altijd bij ons, denk maar aan Chitra, die al 30 is. De Mytyl school die we hebben bezocht, was een prachtige school, alles was aanwezig en het was zeg maar mijn ideaal beeld van een school voor kinderen met een beperking; haha, we zijn er dus nog lang niet op Koni, maar wel erg op de goede weg!

Ook was Shobha heel erg onder de indruk van het bejaarden tehuis, het hospice en de voorzieningen voor de oudere. Ze verbaasde zich elke keer weer, als ze oudere mensen op straat zag lopen (met hun rollator, of scootmobiel), die gewoon hun boodschappen deden. En de geluidjes die het stoplicht maakt, dat men stopte als je voor een zebrapad stond (dat ging dan ook wel eens mis, want Shobha maakte geen aanstalten om over te steken, dus stond iedereen te wachten!).

Voor Shobha was thuiskomen, net zo belangrijk als weggaan. Haar moeder moest dan ook een traantje laten, toen ze Shobha weer zag, ontroerend.

In Koni is alles goed gegaan en we hebben 2 nieuwe helpervrouwen, we zijn nu zelfs met teveel. Ik durf nog niet te vroeg te juichen, maar ze doen het goed..Met de kinderen is het ook goed gegaan, wel merk ik dat de velen veranderingen iets met hun doen, ze zijn onrustig en hebben behoefte aan rust. Dat ga ik dan ook weer zo snel mogelijk proberen te herstellen. Vandaag een nieuw kindje erbij, nog even afwachten hoe ze het zal gaan doen, ze is nog heel jong (net 6 jaar) en blijft nu nog maar halve dagen, omdat ze niet zonder haar moeder kan.
Zoals altijd; wordt vervolgd,

Liefs Maartje

Ps. Vrienden van Jeannette en Sietse, ongelooflijk bedankt voor jullie donatie, mochten jullie op de hoogte willen blijven van het verloop van Koni en de kinderen, schrijf mij dan even een mailtje; maart77@hotmail.com