weer een nieuwe start

Dag lieve mensen,

Ik heb weinig zo hard en zo intens samengewerkt met iemand, zoals ik 2 weken geleden samen met Heidi heb gedaan.

Niet alleen denk ik dat de methode Leespraat zal aanslaan voor onze kinderen met down syndroom, ik weet zeker dat het ook iets zal doen voor de kinderen met een andere leerstoornis, zoals Rakshita, Kishor, Vino en zelfs Pavan. Er zal veel tijd en energie nodig zijn om Leespraat te integreren in Koni, maar ik heb er veel vertrouwen in.

Het systeem zal bij ons ook iets gaan veranderen. De vrijwilligers zullen worden ingezet om het dagelijks programma te volgen met de kinderen. En de Indiaanse teacher en ik zullen aan de slag gaan met 1 op 1 bij de kinderen om leespraat toe te passen.

Ik vind het fantastisch hoe Heidi het allemaal heeft aangepakt, ze zag het als een uitdaging hiernaar toe te komen en heeft nooit getwijfeld, heel bijzonder! Ook heeft ze veel mensen gehad die haar hierbij steunde, allen heel erg bedankt en Heidi vooral.

Mijn plan zal nu zijn om het aankomende jaar Leespraat en de rekenlijn, mij helemaal eigen te maken en dit wellicht wel in de toekomst te gaan verspreiden op andere weeshuizen en scholen in ontwikkelingslanden, maar goed dat is maar een idee, eerst maar hard aan de slag!

En goed nieuws, ik kan waarschijnlijk in december worden geholpen aan mijn hart, de cardioloog vond het een uitdaging omdat het niet vaak voorkomt.

Groetjes en geniet van de mooie na zomer,

Liefs Maart

ps hieronder nog een verslag van Heidi, van in de week dat ze bij ons was.

Ps Familie Boeve; ongelooflijk bedankt voor het vertrouwen!

Keuzes

Vandaag voor het eerst ook aan de slag met Vino, met zijn prachtige ogen. We hebben getwijfeld of we Vino er wel of niet moesten bijnemen, omdat hij ook les krijgt van de Teacher op school. Echter, de lessen bestaan helaas slechts uit opdreunen opdreunen opdreunen.

Vino is enorm opgeknapt sinds hij in slechte toestand in het tehuis kwam. Hij had een niet behandelde schildklier afwijking, waardoor hij helemaal opgeblazen was als een ballon. Maartje heeft me foto’s laten zien van toen, hij is bijna niet meer te herkennen in vergelijking met nu. Vino is nu een slank, fijn, mooi jongetje. Vino heeft geen verstandelijke handicap, maar heeft een ontwikkelingsachterstand doordat hij niet goed medisch behandeld is. Daardoor is hij lange tijd doof geweest en begint hij nu pas moeizaam eerste klanken te maken. Hij krijgt nu de juiste medicijnen. Hij heeft onlangs een tijdje op een Montessori school gezeten, vlakbij het tehuis, maar dat ging niet goed. Hij kreeg geen onderwijs en lijfstraffen zijn aan de orde van de dag.

Dus gaan we met de rekenvoorbereiding met Vino aan de slag en merken dat hij daar nog niets van weet. We moeten bij het allereerste begin beginnen, maar zijn overtuigd dat hij snel zal oppakken, gezien hij een normale intelligentie lijkt te hebben. Daarnaast gaat Maartje toch straks met Leespraat met hem aan de slag.

En dat brengt weer nieuwe keuzen met zich mee. Met hoeveel kinderen kan Maartje straks aan de slag? Wat tijd betreft lukt het niet bij allemaal, dus moeten er harde keuzen gemaakt worden. Maar dat Vino daar toch onderdeel van moet zijn, lijkt ons van belang. Hij is nog zo jong en heeft zoveel potentie.

Maar met Kishor willen we ook verder. Ondanks dat zijn lichaam juist snel achteruit gaat, geniet hij enorm van de cognitieve uitdaging. Hij moet hard nadenken, je ziet zijn hersens kraken en daar geniet hij van. Een paar dagen geleden had ik een zin op de tafel van zijn rolstoel geplakt. In een volgende sessie moest hij het woord ‘Kishor’ lezen en wees toen ineens op zijn naam op zijn tafel. Hij gebruikte het als communicatie bord! Dus plakte ik daarna nog een paar woorden op. Toen ik vandaag tijdens de sessie geen nieuwe woorden op zijn tafel had geplakt (hij moest de oude eerst nog beter leren) was hij teleurgesteld en wees op een open plek. Kishor geeft slechts een paar klanken en is fysiek niet in staat te gebaren. Dus besloten we de namen ‘Heidi’ en ‘Maartje’ op zijn tafel te plakken. Elke keer wanneer ik daarna langs kwam, wees hij op het woord ‘Heidi’ met een big smile!

En zo is er bij ieder kind een verhaal. Maartje heeft me inmiddels veel van de achtergronden verteld. Het is treurig dat de wereld buiten de poorten van Koni niet veilig is voor deze mensen. Toch laten de kinderen en volwassenen hier een enorme persoonlijke groei zien, die bijna onvoorstelbaar is afgezet tegen de erbarmelijke toestand waarop veel kinderen hier binnenkwamen.

En wat me het meest hier opvalt, is toch hoe de kinderen elkaar helpen. Ze weten wat de ander nodig heeft. Gowri die Reeshma van achteren beetpakt om te kunnen lopen. Chitra die een standje geeft, als een kleine zich niet aan de regels houdt. Vidya die met haar zeer beperkte spastische lijf voor Saurap als een moeder zorgt, genegenheid biedt.

Een kleine, bijzondere gemeenschap.

Liefs,
Heidi