Met de kids naar Goa!

Dag lieve mensen,
De tijd gaat zo ongelooflijk snel, over 2 weken ben ik alweer thuis!

Gister vroeg een van de vrijwilligers, hoe ik ooit de kinderen achter zou kunnen laten en of de kinderen het zouden kunnen accepteren. Ik weet en besef dat de kinderen nu heel erg aan mij zijn gehecht, de meeste hebben nog nooit zolang iemand gehad die voor hun zorgde, maar ik weet gelukkig ook, dat de meeste dusdanig gehandicapt zijn dat het gemis niet lang zal duren, zeker als het goed met ze gaat. Voor mijzelf zal dat een stuk moeilijker worden, maar goed, zo ver is het natuurlijk nog niet! Ik besef me wel elke keer als Nederland weer in het zicht komt, hoeveel ik van de kinderen hou en aan ze gehecht ben.
Dat komt misschien ook omdat ik net 3,5 dag non-stop bij de kinderen ben geweest, we hebben het weekje Goa namelijk weer herhaald. Drie volle dagen op het strand, intens genieten, zwemmen, spelen, lekker eten en totaal vermoeid thuiskomen, maar met ongelooflijke happy kinderen. Het was zo fijn om de kinderen zo gelukkig te zien. Vandaag had ik de vrijwilligers vrij gegeven en ben ik nog even langs Japthi gegaan, al de kinderen lagen uitgeteld voor de televisie, maar zodra ze mij zagen wilde de meeste alweer met de trein terug naar Goa, haha dat zal ik nog wel even horen! Morgen grote boodschappen doen en zondag beginnen met het schilderen van de muren. We hebben de muren namelijk opnieuw moeten stuken omdat ze vol zaten met bad bugs, de naam zelf zegt genoeg!
Het is zo fijn dat we dit soort dingen kunnen doen, zonder steun vanuit nederland was dit allemaal nooit gelukt.

Het bezoek van mijn vader heeft veel goeds gedaan, hopelijk horen we snel wanneer we kunnen beginnen met bouwen. Het was ook heel fijn om Jasper en Nadja te zien, heerlijk om weer even bij familie te zijn.

Ik kijk er heel erg naar uit iedereen weer te zien, niet alleen is het heerlijk om gewoon weer alleen maar nederlands te praten en te horen, maar wat ik het meeste mis zijn mensen waarbij ik gewoon mezelf kan zijn. De vrijwilligers hebben hard gewerkt in Goa en proberen hun best te doen met de kinderen, maar je merkt toch wel echt dat ze net 20 zijn, Manja ik heb je gemist en volgend jaar moet je weer mee!

Geniet van de foto’s, ze spreken voorzich,

Veel liefs en tot heel snel,
Maart