namaste

India is toch wel een magisch land. Vanochtend kwamen Shobha en ik terug van weer een nachtje Japhti en we hadden het over de crematie plaats. Ik rij er blijkbaar elke dag langs, zonder dat ik het wist. Nou ben ik daar zelf niet zo'n held in, en draai ik liever mijn hoofd om als ze langslopen met de overleden persoon. Maar goed wij hadden het erover en ja hoor, ze kwamen net aanlopen met iemand. Ik mocht de crematie bijwonen, toch weer bijzonder. En dat heb ik zo vaak hier, dan denk ik ergens aan, zomaar, en reken maar dat ik 2 of 3 dagen een zelfde soort teken krijg.

En ik vind het maar een gekke tijd. Ik mis nog steeds iemand vertrouwds, maar aan de andere kant wordt het hier steeds meer mijn thuis. Ik ken de plaatselijke winkeliers, spreek een klein woordje Kannada en leer steeds meer om te gaan met deze moeilijke mensen, want het blijft een apart volk.
Wellicht komt mijn belevingsverandering (nieuw woord), ook wel door het weer. Het is zo ongelooflijk warm. 2 stappen en je mag weer douche, Loek, ergens maar goed dat je nu niet komt, je had het niet overleeft ohhhh en dan al die dieren die opeens overal en nergens vandaan komen, een dooie rat boven je hoofd, met maden die naar beneden vallen, kakkerlaken die zomaar uit je matras komen, het moet niet gekker worden, niets voor mij dit.

Maar dan is er natuurlijk altijd nog Japhti. Gister echt een super dag met Arun en Kishor gehad. We moesten weer naar Manipal (4 uur op en neer) voor spraaktherapie voor Arun en Kis mocht mee. En ik maak er gewoon een leuk dagje van! We moeten hier vanaf deze week elke donderdag naar toe, en ik neem gewoon elke x een ander kind mee om er even tussen uit te zijn. De therapie is echt goed (2 x een uur!) en totaal niet Indiaans, maar erg westers, en ik heb voor het eerst echt geen commentaar. En Arun doet het zo goed,we gaan echt heel hard oefenen. En gister in de bus waren ze beide zo trots, mijn dag was weer helemaal gemaakt. 's Avonds heb ik er samen met Shobha geslapen, zodat de helpervrouw een dagje naar huis kon. Nu doodop, maar het was weer erg fijn en ook voor kleintjes, want die zitten nu dagelijks vanaf 7 uur zonder stroom.

En dan Divia, het meisje wat 5 dagen in het ziekenhuis heeft moeten liggen voor onderzoek. Na al die onderzoeken, willen ze haar toch niet helpen. En ik ben eigenlijk maar blij ook, wat een arrogante en vreselijke rot artsen waren dat. Ik voelde me echt zo vernederd door hen, af en toe heb ik het wel echt gehad met het kasten gedoe hier. Gelukkig had Shobha dit gevoel ook en was ik niet weer alleen boos! Maar goed, ik ga hard met haar aan de slag en over 3 mnd naar het ziekenhuis in Mangalore voor een second opinie, dus wie weet....

Er is ook een nieuwe jongen, dus we zijn nu met 10.

Lieve mensen ik ga uitrusten, jullie horen weer van mij als er nieuws is.
Dikke kus,
Maart