Holy cow

Dag lieve mensen, 
 
Eindelijk weer een bericht van mij. Het is hartje zomer en de kinderen liggen naast mij heerlijk een filmpje te kijken omdat het veel te warm is om buiten te spelen. Deze momenten koester ik. De zomervakantie is begonnen en veel kinderen zijn opgehaald om deze thuis met hun familie door te brengen. Niet elk kind zal naar huis kunnen, gelukkig zijn wij er dan. En voor niet elk kind zal thuis de beste plek zijn, maar ondanks dat, verlangt elk kind naar zijn of haar ouders. Ook wij stimuleren het contact met de ouders zo goed als we kunnen. Daarnaast zijn de regels in India nu veel strenger en moet elk kind zijn geregistreerd. Dit kunnen wij in Koni helaas niet doen, dit moet gedaan worden door de ouders. Zo ook Pavan. Pavan woonde al in tehuis voordat ik kwam. Ik denk dat hij is gebracht door zijn ouders toen hij 4 jaar was. Toen ik aankwam in, toen nog Japthi, was Pavan 6 jaar. Pavan is nu uitgegroeid tot een grote jongen en geniet van zijn schepje en bakje, meer heeft hij niet nodig. In al die jaren heb ik zijn ouders 4 keer gezien en is hij 1 keer naar huis geweest, maar ze kwamen toen al na 3 dagen met hem terug.
Pavan is net opgehaald door zijn ouders, 12 uur met de trein. Ze wilden hem eerst niet komen halen, maakte ruzie met Shobha en Chetena aan de telefoon. Maar hij moet geregistreerd worden en uiteindelijk kwamen ze toch. Hij was zo blij om ze te zien, eindelijk mocht hij ook een keer naar huis. Ik zie hem gaan in de riksja en ben blij voor hem. Of hij kan terugkomen weet ik niet. Hij is ouder dan 18 en de regels zijn streng, de staff in Koni ook.

We hebben een mooi jaar gehad; er zijn nieuwe kinderen bij gekomen en het lesgeven krijgt steeds meer vorm, de kwaliteit van zorg is hoog. En het vraagt veel van de teachers en de vrijwilligers. Maar het bijzondere is het dagprogramma van de school. Dit programma biedt zoveel structuur aan de kinderen en de staff. Zoals gisterenochtend toen ik aankwam op Koni en Vino al begonnen was met het ochtend programma met de kinderen. Alle kinderen waren stil, luisterde en deden mee en dat op een zondag.
 
Een maand geleden reed ik na een heerlijke dag naar huis en stond er plots een koe op de weg. Ik wist toen ik haar zag dat ik haar niet meer zou kunnen ontwijken. Ik reed 60 km per uur en kon niet meer stoppen. Het volgende moment lag ik op de grond. Het leek wel alsof ik was neergelegd door iemand. De weg waarop ik reed is normaal heel druk, maar op dat moment was er geen verkeer, wat ook zo bijzonder gelukkig was, want ik lag midden op de weg. Ik werd geholpen door de mensen die het ongeluk hadden gezien en afgevoerd in de riksja. Hoe vaak heb ik dat niet gezien en toen gedacht: je zal er maar inliggen na een ongeluk. In het ziekenhuis werd er meteen een CT scan gemaakt van mijn hoofd, gelukkig viel het mee. Ik had alleen een fractuur in mijn schedel achter mijn oor, mijn smaak en geur waren daardoor aangetast, een grote wond achter op mijn hoofd die gehecht moest worden en wat schaafwonden. Ik moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven en kon alleen maar slapen. Ik had ook een hersenschudding. Gelukkig waren Saskia en Elsemieke dichtbij, die zorgde, naast Shobha heel goed voor mij.
En wat ben ik dankbaar met mijn lichaam en hoe snel en goed het zich herstelde. Ik had een ding echter onderschat, zeker nadat Elsemieke en Saskia weer terug in Nederland waren: zorgen voor de kinderen, India, de angst die ik daarna voelde op de scooter, de hersenschudding, het was voor het eerst te veel. En 3 weken geleden voelde ik opeens; ik moet rusten. En nam een vliegtuig naar Nederland en was een weekje thuis. Dat deed mij goed. En nu kan ik het leven in India weer aan.
 
Volgens Shobha heeft de koe mij beschermd voor een groter ongeluk en moet ik haar dankbaar zijn. Het is tenslotte het meest heilige dier in India! Ik zie het anders. Maar ik voel wel ergens dat er een verschuiving innerlijk in mij heeft plaatsgevonden. Ik weet nog niet precies wat dat gaat betekenen, maar dat wijst zich vanzelf.
 
Waar ik wel steeds meer achter kom is hoe verschillend onze culturen zijn en wat voor invloed dat heeft op hoe wij zijn en hoe wij naar de dingen kijken, zoals het opvoeden van de kinderen, de religie en alle rituelen die daarbij horen, de achtergrond van India, de omgang met mensen, het afscheid nemen van de kinderen..Mijn grootste les is dan ook, zoals ik al in eerdere verslagen schreef, het niet persoonlijk te maken. En vooral te kijken naar wat het van mij vraagt en welke rol ik mag aannemen. En dat lukt steeds beter, ook ik groei mee in dit proces, net als de kinderen. Vandaag met het afscheid van Pavan was zo’n moment.
 
Een mooie uitdaging is ook Vino. Vino is zo gegroeid in de afgelopen jaren; zijn spraak is vooruit gegaan, hij kan nu goed horen en lichamelijk heeft hij zijn achterstand bijna ingehaald. Het is een blije jongen. Aan de buitenkant zie je niet dat hij een beperking heeft en dat maakt het voor hem en zijn omgeving soms heel lastig. Zijn ouders behandelen hem als ‘ een jong volwassene ‘ en eigenlijk de staf hier ook. Maar wat zij niet zien is dat Vino op sociaal en emotioneel gebied eigenlijk nog heel jong is. Ik heb nu ook met mezelf afgesproken om te kijken of ik Vino kan coachen, niet alleen met woorden, maar juist gericht op het versterken van zijn innerlijke kracht.
 
En na de zomervakantie komen er ook weer nieuwe kinderen bij. Zo groeit Koni langzaam uit tot een prachtige grote school en tehuis.
 
Ik voel dat er voor mij nog steeds een nieuwe uitdaging te wachten ligt om mijn kennis en ervaring te delen op meerdere plekken in de wereld. Koni was pas het begin. Dus wie weet wat mij het aankomende nieuwe levensjaar gaat brengen, ik kijk ernaar uit. 
Maar eerst dat boek schrijven: het verhaal van de koe komt er vast in voor!

Dank weer voor de mooie donaties van mensen die zo betrokken zijn bij Koni, samen werken we aan een betere toekomst voor de kinderen.

Liefs Maartje.