Don't make it personal
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
03 December 2018 | India, Kundapura Railway Station
Lieve mensen,
In mijn vorige mailtje had ik verteld dat ik bezig ben met mijn verhaal op te schrijven over mijn tijd in India. Om weer helemaal terug naar het begin te gaan, lees ik mijn verslagen van weer door. En niet alleen de verslagen die geschreven zijn door mij, maar ik ga ook opzoek naar de verslagen van de vrijwilligers die voor mij aan het werk waren in Japthi. Ik voel weer dezelfde heftigheid door mij heen gaan als ik de verhalen lees. Gelukkig zie en ervaar ik elke dag hoe het is gelopen met de kinderen en waar ze nu zijn. Maar soms, soms zoals vandaag voel ik weer even hoe anders onze culturen zijn en hoeveel dat van mij vraagt. Ik heb zoveel mogen leren de afgelopen 11 jaar. De belangrijkste les die ik heb geleerd is om het niet persoonlijk te maken. Ik leef in een land wat niet te vergelijken is met Nederland, bijna alles is anders. En ik heb ervoor gekozen om hier te leven, dus is het aan mij om een weg te vinden in deze bijzondere cultuur.
Vandaag kwam Sujay terug van 2 dagen thuis. Hij werd gebracht door zijn moeder en een oom.
Sujay kwam 2 jaar geleden voor het eerst bij ons. Hij was toen al 11 jaar. Hij is geboren met downsyndroom. Hij was al die tijd naar een reguliere school geweest en had bij zijn ouders gewoond. Zijn vader is een hele lieve man die Sujay nog wekelijks komt opzoeken. Toen Sujay bij ons kwam, kon hij niet zelfstandig eten, zich niet wassen of aankleden, laat staan lezen of schrijven. Hij heeft ongelooflijk veel geleerd in de afgelopen maanden, leest nu 50 woorden en kan voor het eerst de 0 en de 1 goed schrijven zonder hulp. Hij is langzaam gaan praten en vooral als hij alleen is, verteld hij hele verhalen. Hij is veel zelfstandiger geworden, eet nu zelfstandig, kan zichzelf aankleden en maakt grapjes met de nieuwe vrijwilligers (lees is heel ondeugend) oh…en hij zingt alle liedjes mee op de iPad en snapt de spelletjes veel beter dan ik! Ik ben zo trots op hem.
Zijn moeder en oom wilde een gesprek met ons. Ze vonden dat het nu toch weleens tijd werd dat hij zijn eigen naam kon schrijven in het Kannada en waarom sprak hij zo weinig als hij thuis was en waarom sprak hij met zijn handen? Daarnaast moesten we hem leren eten met zijn rechterhand en als hij toch zijn linkerhand gebruikte, moesten we een stok gebruiken om dat af te leren. Sujay is linkshandig.
Hoe anders kijken we dan naar Sujay. Ik zie alleen maar hoe ongelooflijk vooruit hij is gegaan en hoeveel hij heeft geleerd. Hoe blij hij is in de groep en hoe dol iedereen op hem is. Dat hij geniet van het lesgeven en de 1 op 1 lesjes, kortom ik zie een hele blije jongen.
Shobha en Chetena waren het met de moeder eens, dat het nu toch weleens tijd werd dat hij zijn naam in het Kannada kon schrijven. En waarom gebruikte ik tijdens de les, schriften, waarom werd alles uitgeschreven? Een krijtbord moest ik gaan gebruiken, zo hadden zij het ook geleerd, uren achter elkaar dezelfde letters op schrijven en Engels, tja eigenlijk zouden de kinderen alleen maar Kannada moeten leren. Ze waren het nog net niet eens met de stok invoeren. Maar ik moest wel weten dat de president van India verteld dat hij het zo ver heeft gebracht juist omdat hij is geslagen. Dus slaan was soms helemaal niet zo erg.
Er ging van alles door mij heen, ik wist niet wat ik hoorde en ach, ik wist het ook weer wel. We komen van zulke andere achtergronden dat het onmogelijk is om uit te leggen hoe ik erover denk. Ik realiseer mij dat het enige wat ik kan doen is laten zien hoe het anders kan en dat is wat ik doe. Ik houd mijn mond en ik laat het zien. En niet ik laat het verschil zien, maar de kinderen laten het verschil zien. De kinderen in Koni gaan zo ongelooflijk goed, juist omdat we anders lesgeven, juist omdat we woorden opschrijven en schriften gebruiken, om alles duidelijk te maken. Juist omdat ze niet uren achter elkaar dezelfde letters moeten uitschrijven. Juist omdat we geen stok gebruiken, maar werken met een time out plek en een beloningsysteem. Juist omdat de kinderen helemaal zichzelf kunnen zijn en juist omdat ze anders mogen zijn.
Ik weet dat ik dit nooit helemaal kan uitleggen aan de mensen hier, want dan ga ik mezelf verdedigen en dat is het laatste wat ik wil en moet doen. De blijdschap van de kinderen en de fijne energie in Koni zegt alles en dat is voor mij het allerbelangrijkste.
Gisteren heerlijk de kerstboom opgetuigd en Koni versierd. December is altijd een fijne maand en zo voelen de kinderen dat ook. Ik denk dat ze een jaar lang hebben gewacht tot het weer eindelijk december was!
Wat zou ik nu zin hebben in een glas wijn en sushi op de Stadhouders kade met vrienden. Helaas zijn beide niet toegestaan in het huis waar ik leef! Ik loop zo weer naar beneden waar mijn eten op tafel staat; al 11 jaar hetzelfde; een chapati met een beetje groente en een glaasje water. Soms ben ik best trots op mezelf!
Liefs Maart
Hier onze gegevens:
https://www.youtube.com/watch?v=J-sDV-pUQEg
Stichting Japthi Mijdrecht
Postulaat 20
3641 NE Mijdrecht
IBAN nummer:
NL76 RABO 0148 119530
BIC code:
BIC RABONL2U
ANBI nummer 820078207
In mijn vorige mailtje had ik verteld dat ik bezig ben met mijn verhaal op te schrijven over mijn tijd in India. Om weer helemaal terug naar het begin te gaan, lees ik mijn verslagen van weer door. En niet alleen de verslagen die geschreven zijn door mij, maar ik ga ook opzoek naar de verslagen van de vrijwilligers die voor mij aan het werk waren in Japthi. Ik voel weer dezelfde heftigheid door mij heen gaan als ik de verhalen lees. Gelukkig zie en ervaar ik elke dag hoe het is gelopen met de kinderen en waar ze nu zijn. Maar soms, soms zoals vandaag voel ik weer even hoe anders onze culturen zijn en hoeveel dat van mij vraagt. Ik heb zoveel mogen leren de afgelopen 11 jaar. De belangrijkste les die ik heb geleerd is om het niet persoonlijk te maken. Ik leef in een land wat niet te vergelijken is met Nederland, bijna alles is anders. En ik heb ervoor gekozen om hier te leven, dus is het aan mij om een weg te vinden in deze bijzondere cultuur.
Vandaag kwam Sujay terug van 2 dagen thuis. Hij werd gebracht door zijn moeder en een oom.
Sujay kwam 2 jaar geleden voor het eerst bij ons. Hij was toen al 11 jaar. Hij is geboren met downsyndroom. Hij was al die tijd naar een reguliere school geweest en had bij zijn ouders gewoond. Zijn vader is een hele lieve man die Sujay nog wekelijks komt opzoeken. Toen Sujay bij ons kwam, kon hij niet zelfstandig eten, zich niet wassen of aankleden, laat staan lezen of schrijven. Hij heeft ongelooflijk veel geleerd in de afgelopen maanden, leest nu 50 woorden en kan voor het eerst de 0 en de 1 goed schrijven zonder hulp. Hij is langzaam gaan praten en vooral als hij alleen is, verteld hij hele verhalen. Hij is veel zelfstandiger geworden, eet nu zelfstandig, kan zichzelf aankleden en maakt grapjes met de nieuwe vrijwilligers (lees is heel ondeugend) oh…en hij zingt alle liedjes mee op de iPad en snapt de spelletjes veel beter dan ik! Ik ben zo trots op hem.
Zijn moeder en oom wilde een gesprek met ons. Ze vonden dat het nu toch weleens tijd werd dat hij zijn eigen naam kon schrijven in het Kannada en waarom sprak hij zo weinig als hij thuis was en waarom sprak hij met zijn handen? Daarnaast moesten we hem leren eten met zijn rechterhand en als hij toch zijn linkerhand gebruikte, moesten we een stok gebruiken om dat af te leren. Sujay is linkshandig.
Hoe anders kijken we dan naar Sujay. Ik zie alleen maar hoe ongelooflijk vooruit hij is gegaan en hoeveel hij heeft geleerd. Hoe blij hij is in de groep en hoe dol iedereen op hem is. Dat hij geniet van het lesgeven en de 1 op 1 lesjes, kortom ik zie een hele blije jongen.
Shobha en Chetena waren het met de moeder eens, dat het nu toch weleens tijd werd dat hij zijn naam in het Kannada kon schrijven. En waarom gebruikte ik tijdens de les, schriften, waarom werd alles uitgeschreven? Een krijtbord moest ik gaan gebruiken, zo hadden zij het ook geleerd, uren achter elkaar dezelfde letters op schrijven en Engels, tja eigenlijk zouden de kinderen alleen maar Kannada moeten leren. Ze waren het nog net niet eens met de stok invoeren. Maar ik moest wel weten dat de president van India verteld dat hij het zo ver heeft gebracht juist omdat hij is geslagen. Dus slaan was soms helemaal niet zo erg.
Er ging van alles door mij heen, ik wist niet wat ik hoorde en ach, ik wist het ook weer wel. We komen van zulke andere achtergronden dat het onmogelijk is om uit te leggen hoe ik erover denk. Ik realiseer mij dat het enige wat ik kan doen is laten zien hoe het anders kan en dat is wat ik doe. Ik houd mijn mond en ik laat het zien. En niet ik laat het verschil zien, maar de kinderen laten het verschil zien. De kinderen in Koni gaan zo ongelooflijk goed, juist omdat we anders lesgeven, juist omdat we woorden opschrijven en schriften gebruiken, om alles duidelijk te maken. Juist omdat ze niet uren achter elkaar dezelfde letters moeten uitschrijven. Juist omdat we geen stok gebruiken, maar werken met een time out plek en een beloningsysteem. Juist omdat de kinderen helemaal zichzelf kunnen zijn en juist omdat ze anders mogen zijn.
Ik weet dat ik dit nooit helemaal kan uitleggen aan de mensen hier, want dan ga ik mezelf verdedigen en dat is het laatste wat ik wil en moet doen. De blijdschap van de kinderen en de fijne energie in Koni zegt alles en dat is voor mij het allerbelangrijkste.
Gisteren heerlijk de kerstboom opgetuigd en Koni versierd. December is altijd een fijne maand en zo voelen de kinderen dat ook. Ik denk dat ze een jaar lang hebben gewacht tot het weer eindelijk december was!
Wat zou ik nu zin hebben in een glas wijn en sushi op de Stadhouders kade met vrienden. Helaas zijn beide niet toegestaan in het huis waar ik leef! Ik loop zo weer naar beneden waar mijn eten op tafel staat; al 11 jaar hetzelfde; een chapati met een beetje groente en een glaasje water. Soms ben ik best trots op mezelf!
Liefs Maart
Hier onze gegevens:
https://www.youtube.com/watch?v=J-sDV-pUQEg
Stichting Japthi Mijdrecht
Postulaat 20
3641 NE Mijdrecht
IBAN nummer:
NL76 RABO 0148 119530
BIC code:
BIC RABONL2U
ANBI nummer 820078207
-
03 December 2018 - 12:16
Mirjam Dierckxsens:
Soms trots op je zelf? Je mag altijd héél trots zijn op wat jij daar allemaal al voor elkaar hebt gebracht. Jij bent een fantastische vrouw waar jouw vrienden heel trots op zijn!! -
03 December 2018 - 12:18
Wim, Mieke, Dagmar, Sam En Jade Krämer:
Wat een ongelooflijk doorzettingsvermogen laat jij zien Maartje ! -
03 December 2018 - 12:20
Katja:
Lieve Maart,
Als ik lees over de ontwikkeling van Sujay, dan besef ik me weer hoeveel mooier jij de wereld elke dag weer maakt! Wat een geschenk dat de kinderen jou hebben gevonden en omgekeerd ongetwijfeld ook. Toeval of niet, maar gisteren vertelde Bob mij over zijn werk als leraar op de basisschool...hij heeft er heel veel plezier in ondanks veel werk grote klassen en veel kinderen die extra aandacht nodig hebben...alleen die ouders :) die vertellen hem dus ook wat hij moet doen. Tja en het lijkt me superlastig als je dan ook nog wordt afgevallen door je team. Maar onthou inderdaad dat je het goed doet, vertrouw op wat je ziet bij de kinderen...heel veel liefs! -
03 December 2018 - 12:21
Jan Van Den Brand:
Dag lieve dochter.
waarschijnlijk is dit het laatste schrijven van jou dit jaar. Daarom maak ik graag van de gelegenheid gebruik om iedereen die op welke wijze dan ook - en dan bedoel ik in woord en daad - Koni, jou en de kinderen dus, gesteund hebben. Zonder de steun van velen was het onmogelijk geweest datgene te doen wat je tot nu toe al gedaan hebt en hoopt dat nog lang te mogen en kunnen doen.
Je bijzondere verhaal dit keer bewijst weer eens wat een belangrijk en mooi werk je doet, waarbij je de juiste balans weet te vinden tussen het behouden van je zelfrespect en het tonen van respect voor de cultuur waarin je werkt en leeft. Maar waarbij je ook je eigen grenzen mag bepalen: er wordt niet met stokken geslagen...….
Ik had je graag op de Stadhouderskade voor een glaasje wijn uitgenodigd. Je vader -
03 December 2018 - 14:24
Joop En Doortje:
Hoi Maartje,
Wat een heerlijk verhaal weer. Wij worden steeds trotser op jouw,als we zien watjij in zo’n korte tijd voor elkaar krijgt zoals b.v. Sujay, geweldig.
Leuk dat jullie de kerstboom al hebben gezet,dat brengt toch een aparte sfeer .
Joop moet er een dezer dagen ook mee beginnen,want dat is best wel veel werk,de boom,de stal en het hele kerstdorp.
Wij wensen je weer heel veel energie toe,voor alles wat je wil doen.
Dikke knuffel van Joop en Doortje.
-
03 December 2018 - 16:24
Koos:
Maart ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, geweldig wat je doet , meer weet ik niet.
Ik hoop dat behalve de kinderen jij ook een hele fijne kerst zal krijgen met een gevoel van dankbaarheid voor wat je de kinderen hebt gegeven en nog kunt geven. -
04 December 2018 - 06:38
Rick En Marlous:
Wij zijn ook heel trots op jou! Fantastisch weer en we wensen je een heel fijne december! -
04 December 2018 - 16:16
Tante Beppie:
Lieve Maartje Ik weet eigenlijk ook niet meer wat Ik moet schrijven. Alles wat Ik wilde zeggen is reeds gezegd. Ik bewonder je ten zeerste en heb veel respect voor je. Verder wens Ik je schitterende kerstdagen en een heerlijke tijd met je moeder. Liefs -
08 December 2018 - 04:39
Emmie Pepping:
Lieve Maartje,
Zo goed dat je altijd je blijdschap en tevredenheid opschrijft, maar ook je twijfel en teleurstelling. Ik ben het helemaal met je eens dat je het niet persoonlijk moet nemen. Jullie als personen botsen niet, maar jullie culturen.
Die paar weken in India per jaar ondervinden Ad en ik dat ook steeds en het helpt ons tegen elkaar te zeggen: Nu komen we India tegen!
Om hiermee dag in dag uit te dealen is voor jou elke keer weer een enorme uitdaging en dankzij jouw vaste geloof in de kinderen ga je door.
Het effect is het criterium: Supergelukkige kinderen.
Een hele fijne kersttijd met zijn allen.
Heel veel liefs,
Emmie -
08 December 2018 - 11:35
Bernadet:
Lieve Maartje, en of je trots op jezelf mag zijn! Geweldig te zien hoe je drive is en hoe je iedere kronkel in het vreemde India weer weet om te buigen tot iets wat leefbaar is. Voor jezelf en voor je kinderen.
Ook wij zijn beretrots op jou!
Veel liefs van ons,
Bernadet
P.s. Dat glas wijn kom je vast nog wel een keertje hier halen! -
10 December 2018 - 13:31
Roeland:
Lieve Maartje,
Ik sluit mij helemaal aan bij alle vorige schrijvers. Geweldig zoals jij een weg weet te vinden tussen hier en daar. Overigens is het hier ook nog niet zo lang geleden, dat er niet naar de kinderen werd gekeken maar naar de methode en de leerkracht. Ook in mijn jaren op de lagere school werd je nog gedwongen rechts te schrijven en als de klas te druk was geweest kreeg je geen tekenen of gym (handvaardigheid heb ik nooit gehad). En ik herinner me nog enkele leerkrachten die zeer goed konden slaan of je met je kop een middag in de prullenmand lieten zitten. Op de kleuterschool werd je als klein ukkie opgesloten in een donkere bezemkast... Misschien verandert in India een en ander juist door jouw manier van omgaan met deze kinderen en zal men gaan inzien, dat er ook een andere weg is waarbij de kinderen ook nog gelukkig worden en met plezier leren wat binnen hun mogelijkheden ligt.
Ga vooral zo door!
Fijne Kerst en jaarwisseling met alle goeds in 2019 voor jou, je helpers en vooral ook de kinderen.
Lieve groet,
oom Roeland -
19 December 2018 - 07:00
Joop En Doortje:
Hoi Maartje,
Wij willen je hierbij hele fijne kerstdagen en een goede jaarwisseling toewensen.
Heel veel gezondheid en dat je wensen allemaal vervuld mogen worden.
Een fijne vakantie met je moeder en daarna veel plezier met de kinderen erbij.
Dikke kerstknuffel van Joop en Doortje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
