iedereen gelijk

Terwijl heel Kundapur op zijn kop staat omdat er een belangrijke Swami (heilige) 3 dagen in de belangrijkste tempel verblijft, draait in Koni het leven gewoon door. Ik vraag mij vaak af hoe men het hier doet; alles wordt stil gelegd niemand gaat naar zijn werk ( inclusief Shobha), wegen worden afgesloten en alles staat in de teken van de (goed) heilige man. Maar onze kinderen merken daar gelukkig niet zo veel van. Voor hun is iedereen hetzelfde, onze kinderen zien niet het verschil tussen rijk of arm, blank of bruin, hoge kaste of lage kaste, nee, in Koni is iedereen gelijk. En dat levert regelmatig hele amusante taferelen op; zie voor je dat er belangrijke mensen op bezoek komen (en die voelen zich dan vaak ook erg belangrijk) en dan komen ze opeens bij ons: En wie ontmoet men altijd als eerste: Pavan, en ieders hand wordt vastgepakt (Pavan, kauwt op zijn handen, dus je kan de reactie van de mensen voorstellen) en worden dan meegesleurd Koni in, omdat Pavan zo trots is om alles te laten zien .

Voor de staff is het helaas een ander verhaal. Zij zijn zo geïndoctrineerd door de maatschappij / cultuur, dat er veel verschil is tussen de ene kaste en de andere. Dat maakt het voor iemand zoals ik nog al moeilijk, want ik kan zo niet tegen die ongelijkheid; ik zie hoe de ene zich gedraagt tegenover de ander, maar kan niets doen. Gelukkig kan ik op heel veel dagen mijn mond daarover houden, veel beter dan vroeger, want boos worden heeft geen zin, dus ik kan alleen maar laten zien, hoe het ook kan.

Dan het Kishor verhaal. Na mijn bezoek de laatste keer, ben ik naar Shobha toe gegaan en heb ik in al mijn eerlijkheid tegen haar gezegd dat het voor mij niet mogelijk was, niets te doen aan de situatie. Ik voelde mij zo rot en machteloos. Gelukkig was Shobha ook aangegrepen door het zien van Kishor en heeft ze akkoord gegeven om Kishor weer terug bij ons terug te halen. Wat was ik blij! Ik wilde het liefst de volgende dag al gaan. Maar eerst moest wel alles goed geregeld zijn. Daarnaast wilde zijn moeder geen toestemming geven; ze wil Kishor nooit meer zien, goed, uiteindelijk heeft ze ingestemd, maar niet met plezier. En bij ons is de nieuwe helpervrouw 2 weken geleden vertrokken. Dus we zitten weer met een tekort aan mensen. En het is zo moeilijk om iemand te vinden. De sfeer is zo goed op dit moment, we boffen zo met de mensen die nu bij ons werken, maar we hebben er nog 1 nodig, want 7 dagen in de week werken, maanden achter elkaar houdt niemand vol.. Ik heb nu besloten, dat Kis dus terug komt als in januari mijn moeder er is. Dan kunnen wij de eerste zorg opnemen en weet ik zeker dat het goed zit.

Met de kinderen gaat het erg goed, ze maken zulke grote stappen, ik ben zo trots op ze. Het is hard werken, ik ben er vaak 7 dagen in de week, maar het is het allemaal waard.

Liefs Maart