Het gewone leven

Het is grappig hoe dit jaar is verlopen. Onze jaren lopen hier vanaf augustus tot ongeveer nu. Eind deze maand moeten we weer afscheid nemen van 2 hele goede vrijwilligers die mij een jaar lang hebben geholpen, Mara en Esther. Elke keer is het weer moeilijk en moet ik bij de nieuwe vrijwilligers, die in augustus komen,opnieuw beginnen. Toch is het niet hetzelfde als andere jaren. Zeker dit laatste jaar heeft er een grote verandering plaats gevonden in Japthi. Als ik zo terug kijk op de afgelopen 4 jaar ( in augustus is het voor mij 4 jaar geleden dat ik vertrok uit NL) is er veel gebeurd. De eerst 3 jaar, realiseer ik me nu, was ik nog voornamelijk bezig met het organiseren van het gehele tehuis, toen ik aankwam en zeker nadat Mr. Kutti vertrok, was er weinig meer over van Japthi. En de meeste kinderen waren dusdanig mishandeld dat het lang zou duren voordat ze weer normaal konden functioneren. Daarnaast had Japthi geen geld en was er niemand om voor de kinderen te zorgen. Dat is nu allemaal anders en daar hebben we, zeker 3 jaar, voor nodig gehad. Het werken aan dit alles was erg fijn en gaf erg veel voldoening, ook omdat het resultaat zichtbaar voelbaar was. Dit laatste jaar zijn we in een nieuwe fase belandt en zo voelt het ook echt. Naast dat we natuurlijk binnenkort gaan verhuizen naar een prachtige nieuwe plek, is mijn taak en die van Shobha ook wezenlijk veranderd. Japthi functioneert, het loopt, ik maak me niet meer elke dag ongerust als ik thuis slaap, ik durf het weekend weg te gaan zonder dat ik bang ben dat er iets naars gebeurd. De kinderen zijn gelukkig, gezond en krijgen de juiste medicatie en dat stralen ze ook uit. Ook loopt het dagprogramma nu goed. Nieuwe vrijwilligers kunnen zich makkelijk aanpassen in het geheel en als zij dat niet doen, doen de kinderen het wel voor hun. Het voelt allemaal anders. Soms vind ik dat wel eens moeilijk en heb ik het gevoel dat ik meer wil doen, weer ergens anders nodig ben, maar dat gevoel verdwijnt zodra ik bij de kinderen ben. Ik hoef alleen maar naar de blije gezichten van de kinderen te kijken en dan weet en voel ik genoeg. Mensen die hier zijn geweest, snappen misschien wat beter als ik schrijf dat we in Japthi echt als een familie samen leven, straks komen daar nog 6 nieuwe kinderen bij en dan leven er 20 kinderen in Japthi; een mooi aantal! En ik realiseer me nu ook, dat iets opzetten, veel makkelijker is dan iets behouden, dat is een goede uitdaging voor mij.

Veel mensen vragen zich af wat ik hier nou zoek en wat ik hier nog steeds doe. Eigenlijk heb ik hier een heel normaal leven, ik werk gewoon 5 tot 6 dagen in de week, overdag geef ik les aan de kinderen of begeleid ik de vrijwilligers in het lesgeven, ik maak soms lange dagen, maar alleen omdat ik dat graag wil en behoefte aan heb. In het weekend neem ik vaak een van de kinderen mee om iets leuks te doen en voor de rest gebeurd er niet zoveel bijzonders. Wel maakt dit simpele leven en het leven met de kinderen mij heel gelukkig. Hoe lang ik dit nog ga doen, die vraag wordt mij wekelijks gesteld, geen idee. Wel merk ik dat ik toe ben aan weer iets nieuws, dus ik ben heel blij dat we binnenkort gaan verhuizen en ik weer een, soort van, nieuwe start kan maken. Daarna wordt het wellicht tijd dat ik ga zoeken naar een vervanger. Ik denk namelijk wel dat mijn taak er hier bijna op zit, maar ook dat gevoel wisselt vaak. Ook omdat ik besef dat Japthi gewoon heel goed wordt gerund door Shobha en mij samen en omdat ik hier heel happy ben. Wat het alleen soms zo moeilijk maakt is dat ik door mijn visum niet tussen door naar NL kan. Ik heb een single entry en daarmee kan je wel het land uit, maar niet meer in. En aangezien ze bij de ambassade van India in Den Haag heel moeilijk doen, durf ik het risico niet te nemen om naar huis te gaan en daar een nieuw visum aan te vragen. Het neemt niet weg dat ik Nederland en zeker familie en vrienden soms erg mis.

Zo dat even over mij. We hebben weer een nieuw kindje in Japthi: Nutana, 13 jaar. Erg mishandeld thuis en dat is ook te merken aan haar gedrag, gelukkig past ze zich goed aan en is ze blij in Japthi.
Het regenseizoen is begonnen en het regent non-stop, heerlijk na die hitte. En ik slaap eindelijk weer wat beter sinds ik een deken heb. Thja..hier kunnen kleine veranderingen je soms heel gelukkig maken! In de maand juli ben ik alleen, zonder vrijwilligers, kijken hoe ik dat ga overleven!

Liefs Maart