Het gewone leven
Door: maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
16 Juni 2011 | India, New Delhi
Het is grappig hoe dit jaar is verlopen. Onze jaren lopen hier vanaf augustus tot ongeveer nu. Eind deze maand moeten we weer afscheid nemen van 2 hele goede vrijwilligers die mij een jaar lang hebben geholpen, Mara en Esther. Elke keer is het weer moeilijk en moet ik bij de nieuwe vrijwilligers, die in augustus komen,opnieuw beginnen. Toch is het niet hetzelfde als andere jaren. Zeker dit laatste jaar heeft er een grote verandering plaats gevonden in Japthi. Als ik zo terug kijk op de afgelopen 4 jaar ( in augustus is het voor mij 4 jaar geleden dat ik vertrok uit NL) is er veel gebeurd. De eerst 3 jaar, realiseer ik me nu, was ik nog voornamelijk bezig met het organiseren van het gehele tehuis, toen ik aankwam en zeker nadat Mr. Kutti vertrok, was er weinig meer over van Japthi. En de meeste kinderen waren dusdanig mishandeld dat het lang zou duren voordat ze weer normaal konden functioneren. Daarnaast had Japthi geen geld en was er niemand om voor de kinderen te zorgen. Dat is nu allemaal anders en daar hebben we, zeker 3 jaar, voor nodig gehad. Het werken aan dit alles was erg fijn en gaf erg veel voldoening, ook omdat het resultaat zichtbaar voelbaar was. Dit laatste jaar zijn we in een nieuwe fase belandt en zo voelt het ook echt. Naast dat we natuurlijk binnenkort gaan verhuizen naar een prachtige nieuwe plek, is mijn taak en die van Shobha ook wezenlijk veranderd. Japthi functioneert, het loopt, ik maak me niet meer elke dag ongerust als ik thuis slaap, ik durf het weekend weg te gaan zonder dat ik bang ben dat er iets naars gebeurd. De kinderen zijn gelukkig, gezond en krijgen de juiste medicatie en dat stralen ze ook uit. Ook loopt het dagprogramma nu goed. Nieuwe vrijwilligers kunnen zich makkelijk aanpassen in het geheel en als zij dat niet doen, doen de kinderen het wel voor hun. Het voelt allemaal anders. Soms vind ik dat wel eens moeilijk en heb ik het gevoel dat ik meer wil doen, weer ergens anders nodig ben, maar dat gevoel verdwijnt zodra ik bij de kinderen ben. Ik hoef alleen maar naar de blije gezichten van de kinderen te kijken en dan weet en voel ik genoeg. Mensen die hier zijn geweest, snappen misschien wat beter als ik schrijf dat we in Japthi echt als een familie samen leven, straks komen daar nog 6 nieuwe kinderen bij en dan leven er 20 kinderen in Japthi; een mooi aantal! En ik realiseer me nu ook, dat iets opzetten, veel makkelijker is dan iets behouden, dat is een goede uitdaging voor mij.
Veel mensen vragen zich af wat ik hier nou zoek en wat ik hier nog steeds doe. Eigenlijk heb ik hier een heel normaal leven, ik werk gewoon 5 tot 6 dagen in de week, overdag geef ik les aan de kinderen of begeleid ik de vrijwilligers in het lesgeven, ik maak soms lange dagen, maar alleen omdat ik dat graag wil en behoefte aan heb. In het weekend neem ik vaak een van de kinderen mee om iets leuks te doen en voor de rest gebeurd er niet zoveel bijzonders. Wel maakt dit simpele leven en het leven met de kinderen mij heel gelukkig. Hoe lang ik dit nog ga doen, die vraag wordt mij wekelijks gesteld, geen idee. Wel merk ik dat ik toe ben aan weer iets nieuws, dus ik ben heel blij dat we binnenkort gaan verhuizen en ik weer een, soort van, nieuwe start kan maken. Daarna wordt het wellicht tijd dat ik ga zoeken naar een vervanger. Ik denk namelijk wel dat mijn taak er hier bijna op zit, maar ook dat gevoel wisselt vaak. Ook omdat ik besef dat Japthi gewoon heel goed wordt gerund door Shobha en mij samen en omdat ik hier heel happy ben. Wat het alleen soms zo moeilijk maakt is dat ik door mijn visum niet tussen door naar NL kan. Ik heb een single entry en daarmee kan je wel het land uit, maar niet meer in. En aangezien ze bij de ambassade van India in Den Haag heel moeilijk doen, durf ik het risico niet te nemen om naar huis te gaan en daar een nieuw visum aan te vragen. Het neemt niet weg dat ik Nederland en zeker familie en vrienden soms erg mis.
Zo dat even over mij. We hebben weer een nieuw kindje in Japthi: Nutana, 13 jaar. Erg mishandeld thuis en dat is ook te merken aan haar gedrag, gelukkig past ze zich goed aan en is ze blij in Japthi.
Het regenseizoen is begonnen en het regent non-stop, heerlijk na die hitte. En ik slaap eindelijk weer wat beter sinds ik een deken heb. Thja..hier kunnen kleine veranderingen je soms heel gelukkig maken! In de maand juli ben ik alleen, zonder vrijwilligers, kijken hoe ik dat ga overleven!
Liefs Maart
Veel mensen vragen zich af wat ik hier nou zoek en wat ik hier nog steeds doe. Eigenlijk heb ik hier een heel normaal leven, ik werk gewoon 5 tot 6 dagen in de week, overdag geef ik les aan de kinderen of begeleid ik de vrijwilligers in het lesgeven, ik maak soms lange dagen, maar alleen omdat ik dat graag wil en behoefte aan heb. In het weekend neem ik vaak een van de kinderen mee om iets leuks te doen en voor de rest gebeurd er niet zoveel bijzonders. Wel maakt dit simpele leven en het leven met de kinderen mij heel gelukkig. Hoe lang ik dit nog ga doen, die vraag wordt mij wekelijks gesteld, geen idee. Wel merk ik dat ik toe ben aan weer iets nieuws, dus ik ben heel blij dat we binnenkort gaan verhuizen en ik weer een, soort van, nieuwe start kan maken. Daarna wordt het wellicht tijd dat ik ga zoeken naar een vervanger. Ik denk namelijk wel dat mijn taak er hier bijna op zit, maar ook dat gevoel wisselt vaak. Ook omdat ik besef dat Japthi gewoon heel goed wordt gerund door Shobha en mij samen en omdat ik hier heel happy ben. Wat het alleen soms zo moeilijk maakt is dat ik door mijn visum niet tussen door naar NL kan. Ik heb een single entry en daarmee kan je wel het land uit, maar niet meer in. En aangezien ze bij de ambassade van India in Den Haag heel moeilijk doen, durf ik het risico niet te nemen om naar huis te gaan en daar een nieuw visum aan te vragen. Het neemt niet weg dat ik Nederland en zeker familie en vrienden soms erg mis.
Zo dat even over mij. We hebben weer een nieuw kindje in Japthi: Nutana, 13 jaar. Erg mishandeld thuis en dat is ook te merken aan haar gedrag, gelukkig past ze zich goed aan en is ze blij in Japthi.
Het regenseizoen is begonnen en het regent non-stop, heerlijk na die hitte. En ik slaap eindelijk weer wat beter sinds ik een deken heb. Thja..hier kunnen kleine veranderingen je soms heel gelukkig maken! In de maand juli ben ik alleen, zonder vrijwilligers, kijken hoe ik dat ga overleven!
Liefs Maart
-
16 Juni 2011 - 15:44
Bernadet:
Lieve Maart, wat bijzonder dat je zo terugblikt op 4 jaar Japthi. Wat heb je onwijs veel gedaan! Tja en al die twijfels over je leven..... zolang je nergens spijt van hebt, leef je helemaal goed, volgens mij.En niet vergeten dat je gelukkig bent.... Goed dat er straks van alles staat te gebeuren met het nieuwe huis. Toch weer iets om je tanden in te zetten ;-)
Veel liefs! -
16 Juni 2011 - 15:50
Judith:
Mooierd, dank je wel. Voor je openheid, eerlijkheid en liefde.
4Ju -
16 Juni 2011 - 16:27
Lida En Christel:
Lieve Maartje,
Onze bewondering voor jou groeit met de dag. Dat je het nu al vier jaar hebt gedaan is ongelooflijk.
We vragen ons wel af of je je ooit kunt losweken van al die lieve kinderen als je ooit de stap maakt om elders weer wat anders te gaan doen. We denken dat je je altijd diep verbonden zult voelen met die kinderen.
Als je besluit om weg te gaan hopen we dat je een opvolgster zult vinden die je alles durft over te dragen.
We volgen je op de voet en hopen dat de verhuizing niet al te lang meer op zich laat wachten.
Hier gaat alles zijn gangetje, pijntje hier, ouderdomsklacht daar, maar we klagen niet.
Knuffel van Lida en Christel -
16 Juni 2011 - 18:53
Koos:
Hoi lieve Maart,
Ik heb het enorme fotoboek bewonderd, zo ook het geen wat je allemaal schrijft. Dat je al weer denkt aan een volgend project, zegt wel iets over jezelf. Als ik jou was, zou ik in het nieuwe Japthi maar eens heel erg gaan genieten van je gezin.
Kinderen vinden het niet leuk, als hun moeder hen verlaat!!! Liefs Koos -
16 Juni 2011 - 18:59
Leontien:
Lieve Maartje, wat een mooi open verslag van 4 jaar Japthi. Ik snap je twijfels wel en niet even terug kunnen naar je home, je familie en vrienden in Ned., is ook niet makkelijk natuurlijk. Gelukkig heb je iets om naar uit te zien, jullie nieuwe home. Wens je succes met alles, ook als je in je uppie daar in juli zit.
Gr. en liefs Leon10 -
16 Juni 2011 - 19:01
Marc - Mexico:
ik hoef alleen maar te onderstrepen wat Koos schreef !! -
16 Juni 2011 - 21:46
Judy:
Maartje sinds ik je zag in aanpakken en wegwezen ben je voor mij een inspiratie bron! Geweldig werk wat je doet en stiekem hoop je ooit daar te kunnen helpen! Groeten judy -
17 Juni 2011 - 10:58
Tante Beppie:
Lieve Maartje, Wat fijn dat het allemaal zo goed loopt. En wat kun je trots zijn op wat je bereikt hebt de afgelopen jaren, 4 jaar is haast niet te geloven, wat gaat het snel. De verhuizing straks is natuurlijk ook spannend, maar ook leuk! Hier is gelukkig alles goed.
Wij wensen je veel succes en geluk toe met alles en tot schrijfs. Liefs, ook van oom Roel -
17 Juni 2011 - 16:49
Je Mams,:
Dag Lieve maart,
Vanuit Frankrijk lees ik dit mooie verhaal over jouw Japthi.4 jaar alweer daar ,en ik kan wel zeggen ,als moeder zijnde ,dat ik heel blij ben ,dat jij mijn dochter bent .Hierdoor was/ben ik in de gelegenheid geweest, om steeds zo dicht bij je project betrokken te zijn . Wie had ooit kunnen denken dat ik in zo,n korte tijd al 4 keer bij je ben geweest en ik hoop het nog vaak te kunnen doen ,zolang je daar zit .
En... wat wordt het nieuwe tehuis mooi . Vooral de ramen waarin je kunt zitten ( toen besproken door de architect met jou,toen ik er was) zijn geweldig geworden . Ook de vloeren zien er prachtig uit ,zo vrolijk ,daar worden de kinderen vast blij van . De tegels in de keuken zijn echt Indisch ,maar goed , daar ben jij toch nooit te vinden .
Ja ik ben heel benieuwd zeker omdat ik het in het echt gezien hebt in het begin ,hoe het er straks uit gaat zien .
Lieve Maart , heel veel succes weer met al je nieuwe plannen , en je uitdagingen ,en zoals iemand hiervoor al schreef ,Als je gelukkig bent omwat je gedaan hebt en doet ,hoef je nooit ergens spijt van te hebben ,hoe anders het leven ook kan lopen . En ja wat zul je je hulpen gaan missen , hopelijk krijg weer een nieuwe kans met de opvolgers . Succes met het afscheid .
Kus van je mams Birgitte
-
18 Juni 2011 - 18:00
Henry:
Geweldig mooie terugblik op de afgelopen jaren. Ik lees/volg je al vanaf het begin. Vanaf de tv special, ik weet al niet meer van welke omroep. Zolang geleden dus .. En ik heb zoveel bewondering wat jullie/jij doen daar. Waren we maar allemaal een beetje zo! -
22 Juni 2011 - 14:20
Dorine:
Hi lieve Maart, heb weer s n verslag van je gelezen, wat gaat de tijd snel!!
En wat heb je fantastische dingen mogelijk gemaakt! Waanzinnig onder die omstandigheden! Snap heel goed dat die visumtoestand het er allemaal niet leuker op maakt, niet dat je daar weg zou willen, maar t idee alleen al dat het niet kan, is frustrerend. Gelukkig is daar dan de nieuwe uitdaging, de verhuizing! Erg spannend, we zijn benieuwd hoe het eindresultaat gaat worden en houden de foto's in de gaten. Voor de kids ook erg spannend om naar een nieuwe woonomgeving te gaan. En vwb nieuwe uitdagingen...die komen vanzelf wel weer op je pad ;). Voor nu sterkte met alweer een afscheid en succes met de laatste loodjes van de verhuizing! Heel veel liefs ook van Kristie, Nina en Raymond.
Dikke kus, Door -
24 Juni 2011 - 14:18
Gijsje Vd Brand:
Beste Maartje,
Wat is het toch altijd bijzonder om je verhalen te lezen. Je hebt in 4 jaar heel veel bereikt. De kinderen van Japthi zijn je zeker te weten dankbaar. Heel veel succes met het nieuwe huis!!
Veel geluk
Groeten Gijs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
