'Every child deserves a family not an orphanage' ?
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
08 Oktober 2019 | Nederland, Amsterdam
Lieve mensen, vandaag een heel ander soort blog. Ik ben hier de hele week mee bezig geweest. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.
For the English translation; See below.
Ik las een voor mij bijzonder bericht op Linkedin. Daarop zag ik dat 12 Ngo’s samen een pact hadden gesloten. Zie hieronder mijn reactie.
‘ A child deserves a family not an orphanage’
The basis for a child's right to grow up in a family is enshrined in the UN Convention on the Rights of the Child, the UN Convention on the Rights of Persons with Disabilities and the UN Guidelines on Alternative Care for Children.
Research shows that more than 80 percent of children in institutions (orphanages) worldwide have at least one living parent and/or other family members who could care for them given the right support. In addition, over 60 years of research shows that growing up in an orphanage is harmful to cognitive, emotional and social development. Children develop best in a safe family environment.
Ik vind het nogal iets om deze stelling zo te poneren. Mogelijk door mijn achtergrond als Ngo van een tehuis voor kinderen met een beperking in India voel ik mij aangesproken om hierop te reageren.
Laat ik voorop stellen dat ik weet dat alle Ngo’s het beste willen voor elk kind. En ook ik wens dat ieder kind, in welk werelddeel ook, zou kunnen opgroeien bij zijn of haar ouders en/of familie. Maar in de praktijk werkt dat helaas niet altijd.
Wat mij vooral raakt in de stelling: “a child deserves a family not an orphanage”, is dat deze niet genuanceerd is. Hierdoor wordt er geen onderscheid gemaakt tussen de verschillende tehuizen en ook niet tussen de thuissituaties van de kinderen. Ik zal hieronder opnoemen waarom dit pact bij mij veel vragen oproept.
• In India, een land waarin religie een hele belangrijke rol speelt, heerst er nog steeds een stigma op kinderen en mensen met een beperking. Bij ouders heerst naast verdriet ook schaamte. Zeker in de afgelegen gebieden, waar veel mensen in India wonen, is er weinig of geen kennis over de verschillende handicaps. Daarnaast is er zeer weinig tot geen (para)medische hulp voor kinderen met een beperking en ook aangepast onderwijs is in India niet vanzelfsprekend.
• Ook in India is elk kind verplicht om naar school te gaan, maar in de omgeving waar ik werkzaam ben, zijn de reguliere scholen niet afgestemd op kinderen met een beperking. Veel kinderen met een beperking kunnen vaak na de ‘kleuterschool’ niet meer meekomen in het reguliere onderwijs en worden van school gestuurd. Dat brengt ons tot het volgende probleem er zijn te weinig speciale scholen en te weinig opgeleide leerkrachten voor het speciaal onderwijs. Kinderen worden dan uit eindelijk vaak thuis gehouden en aan hun lot over gelaten.
• Zoals hierboven beschreven is de band tussen ouders en kinderen met een beperking niet altijd vanzelfsprekend in India. Het verbeteren van deze band, door kennisoverdracht en begeleiding, wordt binnen Koni als belangrijk gezien. Het verbeteren of herstellen van deze band zou het hoofddoel moeten zijn van elke instelling.
Kort gezegd : Door het stigma op kinderen met een beperking, de verschillende religies in India en daarnaast door te weinig deskundigheid en bewustzijn over de verschillende handicaps, zullen tehuizen voor kinderen met een beperking altijd nodig zijn.
Tehuizen zoals Koni zijn dus ontstaan uit nood, om juist deze kinderen een kans te bieden om op te groeien in een veilige omgeving en hierdoor deel uit te maken van de society. En daarnaast kunnen tehuizen zoals Koni ook de ouders ondersteunen en begeleiden zodat wellicht in de toekomst de kinderen weer terug naar hun families kunnen. Op deze manier zorg je voor een win-win situatie.
Ik zou graag alles wat nu aan het licht is gekomen over de tehuizen niet willen benaderen als een probleem, maar juist als een kans voor ons als ervaringsdeskundigen. Welke mogelijkheid ligt hier voor ons, wat vraagt dit van ons? Wat vraagt dit bijvoorbeeld van mij? En welke rol zouden wij kunnen aannemen om juist de omstandigheden van deze kinderen en tehuizen / instellingen te verbeteren? Wat vraagt deze rol van de UN?
‘ A problem is not something to be solved, but a message to be listened to.’ Alan Seale.
Pledge "Stop Orphanage Internships"
The pledge # EveryChildAFamily is a follow-up to the pledge #StopWeeshuisstages that Fontys Hogeschool Pedagogiek signed in 2018. With this, the university indicated that students would no longer do an internships in orphanages. The bonding problems that many children in orphanages face with changing educators are exacerbated by the coming and going of trainees. And so Fontys Hogeschool Pedagogiek no longer allows trainees to go to orphanages. ’
Ook deze stelling (met beschreven gevolgen) roept veel vragen bij mij op. Het advies van de Ngo’s om geen vrijwilligers meer te sturen naar weeshuizen/instituten is voor mij moeilijk te begrijpen. Naar mijn inzicht, en vanuit 12 jaar ervaring werken met vrijwilligers, zijn vrijwilligers zeer waardevol op het gebied van kennisoverdracht. Het geschetste probleem met betrekking tot het hechten aan vrijwilligers zie ik in Koni niet terug. De kinderen hechten zich aan hun ouders, waar mogelijk. En daarnaast aan de staf en lokale teachers, dat zijn de ankers voor de kinderen.
Ik ben het eens dat veel projecten waar vrijwilligers worden geplaatst niet goed kunnen functioneren, omdat er geen goede coördinatie binnen de lokale instellingen is en zo niet gezorgd wordt voor continuïteit. Ook ben ik vrijwilligers tegengekomen die te veel met hun eigen ideaal bezig zijn en onvoldoende kijken naar wat er gevraagd wordt. En de buitenlandse vrijwilligers organisaties zullen altijd blijven bestaan, geld speelt hier namelijk een rol en vrijwilligers (ongeschoold of geschoold ) plaatsten in tehuizen. Door de pedagogische opleidingen te verbieden maak je de toestand alleen maar erger; juist zij zouden geschoold moeten en kunnen worden in het verbeteren van de hechtingsproblematiek van de kinderen en het herstellen van de familiebanden. Ik denk juist dat de wisselwerking tussen de lokale instelling (met lokale staf) en vrijwilligers, die ervaring hebben en opgeleid zijn, een wezenlijk verschil kunnen maken voor de kinderen.
Volgens mij wordt er iets anders van ons gevraagd dan het meergenoemde pact: Wat dient er te gebeuren nu dit aan het licht is gekomen? En gebruik de kennis en onze ervaring en kijk naar wat er wel nodig en mogelijk is. En mijn wens is dan ook hieraan een bijdrage te leveren; met als doel behoud van de (kleine) tehuizen en het behoudt van de vrijwilligers.
‘Think global act local’.
Liefs Maartje
-
08 Oktober 2019 - 13:12
Anne:
Goed verhaal Maartje, stelling nemen vanachter een bureau is waardevol en nodig, jij bent er om te nuanceren en aan te vullen. -
08 Oktober 2019 - 16:37
Hubertine V.Buul:
Hallo Maartje, wat een verhaal weer. Goed dat je op deze manier van je laat
horen.
Succes met het vervolg, vriendelijke groeten Hubertine -
08 Oktober 2019 - 16:52
Koos:
Goed verhaal en er komt een tijd dat je gehoord wordt. Iemand moet zich sterk maken, en daar ben je al lang mee bezig. Heb geduld. Liefs van ons -
08 Oktober 2019 - 18:00
Joop En Doortje:
Hoi Maartje,
Men hoeft alleen maar naar jouw kids te kijken,dan ziet iedereen wat een klein tehuis als Koni biedt.
Dus het is een grote verdienste van jouw inzet en goed voorbeeld voor ieder die zegt dat kinderen met een beperking niet naar “ school” hoeven.
Ik kan alleen maar zeggen,ga zo door!
Veel succes en groetjes van ons
Joop en Doortje -
08 Oktober 2019 - 20:50
Tante Beppie:
Lieve Maartje, je hebt heel goed gezegd wat je mening als ervaringsdeskundige is.Het is een sterk verslag waarin de problemen duidelijk worden weergegeven. Knap van je en heel alert dat je gereageerd hebt. Hopelijk volgt hierop reactie. Succes!!
Lieve groet. -
10 Oktober 2019 - 19:25
Manja De Jonge:
En zo zit het!
Goed verwoord. Probeer echt Annemiek te contacten, wie weet helpt het je aan de juiste contacten binnen de VN.
veel liefs -
10 Oktober 2019 - 22:36
Doortje Lubbers:
Lieve Maartje,we hebben veel respect voor al het werk dat je voor het kinderhuis Koni verzet .Denken nog vaak aan alles terug !
Sterkte en lieve groet ,Harry en Dory -
14 Oktober 2019 - 21:13
Rick En Marlous:
Hoi Maartje, we hebben mogen zien hoe jullie in Koni een liefdevolle familie bieden aan kinderen die zo tot bloei mogen komen. We hopen dat er nog veel vrijwilligers blijven komen die hier een waardevolle bijdrage aan mogen leveren! -
20 Oktober 2019 - 10:35
Roeland:
Lieve Maartje,
Een prima verweer. India is Nederland (nog? na het bezoek van ons koningspaar) niet. Laten we niet vergeten, dat er nog niet zo lang geleden in Nederland ook grote instellingen waren waar deze kinderen "opgeborgen" werden en vooral zusters deels deskundig, deels als vrijwilligsters, werkten. Nederland telt gelukkig duizenden vrijwilligers die zich op allerlei gebied inzetten voor de gemeenschap. Nederland zou er heel anders uitzien als zij niet miljoenen euro's besparen voor het rijk en dus de belastingbetaler. Natuurlijk is het fijn als kinderen in hun vertrouwde omgeving bij de ouders en andere gezinsleden kunnen opgroeien. Helaas is dit niet altijd, door o.a. oorzaken die jij goed verwoord, mogelijk. Ga vooral verder met de zorg die jij met helpervrouwen (zoals jij die noemt), staf en vrijwilligers op je genomen hebt.
Lieve groet, oom Roeland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
