Een terugblik op 2010

Ik denk echt dat ik nog nooit zo'n drukke periode heb gehad als de afgelopen 3 maanden; operatie van Chitra, de verbouwing, bezoek van Katja en Maria, mijn zwerfster Malika, Goa met de kinderen etc....Heerlijk!!! Haha, ja serieus, het voelt goed om heel druk bezig te zijn met de kinderen en alles erom heen.

Nu is mijn moeder op bezoek en ik denk dat ik haar nog nooit zo heb meegemaakt. Iedereen die ooit ziek is geweest is India kan beamen dat je dan echt heel ziek bent, niet even een griepje, nee echt doodziek. Gister lag ze dan ook de hele dag in het ziekenhuis aan het infuus, ze kon niet meer, waarschijnlijk een combi van een bacterie en een infectie. Nu gaat het iets beter,maar niet veel, als ik zo naar haar kijk. We hebben onze plannen voor het weekend moeten afzeggen. Voor mij helemaal niet erg, maar natuurlijk wel heel jammer voor haar. Ze wordt fantastisch verzorgd door de familie van Shobha en ligt nu op oma's bank, meer kan ze echt niet.

Dit alles geeft mij de tijd om dit jaar even te laten bezinken en een mailtje naar jullie te schrijven.

Een terugblik van het jaar 2010..

Ik denk dat ik werkelijk nog nooit zo'n snel jaar heb gehad als 2010. Het is voorbij gegaan zonder dat ik het idee heb dat ik elke dag heb beleefd. Er is veel gebeurd, misschien is dat de reden. Of zou het dan toch de Maya's zijn die gelijk hebben, en dat de spiraal bijna afloopt (2012) en dat hoe dichter we bij het einde van de spiraal komen, hoe sneller de tijd gaat? Één ding kan het in elk geval niet zijn en dat is het gebruik van techniek of nieuwe mobiele spulletjes. Want mijn internet stamt af uit grootmoeders tijd en ik heb zelden bereik met mijn telefoon, daarnaast word ik zelden gebeld!

In het kort maar even een verslagje, dit waarbenjij ding is ondertussen ook een soort dagboek van mij geworden.

Januari 2010 kwam ik dolgelukkig terug in India. Ik had een visum voor 6 mnd en mijn zusje Janneke was mee, daarnaast kreeg ik in die maand bezoek van Bernadet en Judith. Jannek, Bernadet en Judith hebben heel veel voor Japthi betekend,zeker Bernadet en Juud. Niet alleen was het voor mij een aanwinst om met mensen te werken die veel verstand hadden van het vak, het was gewoon heel erg gezellig en ik heb erg veel gelachen en de kids ook.
In dezelfde maand kregen we ook een nieuw kindje in Japthi; Sownya, 9 jaar. Ze paste zich snel aan en hoort nu bij de groep. Haar gebit was heel slecht en we hebben de meeste van haar kiezen moeten trekken in het ziekenhuis, is gelukkig allemaal heel goed gegaan.

Na mijn korte fijne vakantie met Ger, ben ik er in Japthi weer hard tegen aangegaan. Het enige moeilijk was dat we nog steeds geen zekerheid hadden over het nieuwe stuk land. Elke maand had ik het idee dat ik jullie mensen moest teleurstellen omdat we nog steeds geen nieuws hadden. Mij werd echter elke maand verteld dat het echt volgende maand zou gaan gebeuren, jajaja, India!

Voor het ik het wist was het juli. In die maanden daarvoor hebben we een hele goede tijd gehad met 2 vrijwilligers; Jakob en Paulina. De kinderen praten nu nog steeds over hen. Het is zo fijn om lang met de vrijwilligers samen te werken, de kinderen kennen de vrijwilligers en omgekeerd. Je kon echt merken dat de kinderen met sprongen vooruit gingen. Daarnaast merkte ik dat er na 3 jaar eindelijk echt een vast en goed ritme in Japthi zit. De kinderen zijn gewend aan het schema, de spullen staan op de juiste plek en de ruimtes worden op en top benut. Maar het heeft echt 3 jaar gekost voordat we dit hebben kunnen bereiken. Nu het dagschema zo goed loopt en de kids aan alles gewend zijn is er ook meer ruimte voor andere dingen; maar het allerfijnste is dat het schema, doordat de kids zo gewend zijn, nu heel makkelijk kan worden over genomen door vrijwilligers, scheelt een hoop werk voor mij! Alleen al in de afgelopen 6 mnd hebben we 5 nieuwe vrijwilligers gehad. Hier wil ik in de toekomst echt iets aan gaan doen....maar stapje voor stapje werkt hier het beste.

En toen terug naar Nederland, ik dacht voor 3 weken, speciaal voor het huwlijk van Steffie en Maarten. Maar helaas, het mocht niet baten. Ik was 5 dagen doodziek en na dag 6 moest ik weer terug naar India.

Op het punt dat ik bijna niet meer kon, kregen we dan eindelijk goed nieuws..(zoals het in het leven vaak gaat); We mochten het land van de oud tante van Shobha overnemen. Een waanzinnig stuk land met bijna alles erop en eraan. Nu konden we eindelijk weer echt vooruit kijken! Met behulp van fantastische sponsors uit NL (kinderen van het VLC Mijdrecht en Vinkeveen, dank jullie wel!), zijn we nu bezig met de verbouwing (om jullie een idee te geven van de kosten; alleen de verbouwing kost 29.800 euro en per maand geven we ong. 1100 euro uit aan medicijnen, salarissen, kleren, zeep en alles wat bij het runnen van een weeshuis hoort!).
Maar na de verbouwing zijn we er nog lang niet. De hele inrichting en buitenkant zal kind vriendelijk gemaakt moeten worden en dat gaat gebeuren op de NL manier. Ik heb nog geen idee hoe ik het wil gaan aanpakken; maar ik wil dat de speelplaats en buitenplaats met rubber bedekt wordt, wat je ook altijd ziet bij een speelplaats in NL. Onze kinderen worden steeds groter en zijn al zo erg beschadigd door het vallen in Japthi, dat ik dat nu heel graag wil voorkomen. Ik hoop hierdoor ook een voorbeeld te geven aan andere gehandicapte scholen in India, wie weet helpt het. De meeste scholen hebben hier geen buitenplaats, laat staan een van rubber, maar wie weet. Ik kom veel in de krant en was vorige week ook nog op tv en probeer steeds meer duidelijk te maken wat er voor deze kinderen belangrijk is..Ik moest afgelopen week de deuren uitzoeken..thja..geen idee, dat is soms wel eens moeilijk van alles alleen doen; ik heb tenslotte nog nooit een huis gebouwd, laat staan een weeshuis. Maar er is gelukkig hulp aangeboden vanuit Nl.

Na juli kregen we ook 2 nieuwe kinderen in Japthi; Thohied, een moslim jongetje van 5 jaar en Geetha een meisje van 15 jaar,zonder ouders. Thohied is een heerlijk jongetje die intens geniet van buitenspelen en zijn grote Kishor. Aan Geetha hebben we ons handen vol. We zijn er nu wel achter dat Geetha niet zo zeer gehandicapt is, maar eerder een mentale stoornis heeft. Ze is hier nu ook onder behandeling van een psychiater, maar waar ik echt voor wil waken is dat ze vol gestopt wordt met pillen. Goed...we wachten af. Maandag wordt het geest verhaal vervolgt. Ook daarover zijn hier de meningen over verdeeld. Het kan mij allemaal niets schelen wat iedereen zegt, als Geetha maar beter wordt. Dat vind ik het belangrijkst.

Ik kan nu nog wel een verslagje doen van alles kinderen individueel, maar ik denk dat dat niet nodig is. Het gaat gewoon echt goed met de kinderen. Vorige week nog 2 nieuwe bedjes aangeschaft en we zijn echt bijna klaar om te verhuizen. Ik gok op half maart. Hoe we dat gaan aanpakken is nog een vraag...dat wordt de uitdaging van 2011!!

Al met al ben ik heel erg trots op de kinderen, Shobha, onze werkers, vrijwilligers, maar ik ben vooral trots op jullie mensen, die Japthi in de afgelopen 3,5 jaar zo goed hebben gesteund! Zonder jullie was dit echt nooit gelukt, zeker onze trouwe sponsors, onze nieuwe sponsors, maar ook de onverwachte sponsors van de afgelopen maanden, zo kregen we vandaag ook weer fantastisch nieuws, dank jullie wel !!

Thja en daarnaast was het voor mij (en ik denk ook voor mijn familie) best een heftig jaar. In Januari overleed mijn oma en in oktober overleed haar zus; onze Tante Joopie. Er gaat zelden een dag voorbij dat ik niet even aan hen denk. En de leegte is nog niet gevuld, dat kost tijd.
Daarnaast was het een jaar van onzekerheid over mijn visum. Niemand zal precies begrijpen wat er nou allemaal aan de hand is met dit visum, het is ook een veelte ingewikkeld verhaal om te vertellen, het komt er op neer dat ik nu weer een visum heb aangevraagd, dit keer voor een jaar (het is nog niet helemaal rond, maar hier ga ik wel vanuit!). De aanvraag zal ongeveer een jaar duren (voordat ze het goed of afkeuren) gedurende het jaar mag ik wel reizen in India, maar niet buiten India. Zodra ik buiten India kom, vervalt mijn aanvraag voor mijn visum en moet in Nl een nieuw visum aanvragen, wat waarschijnlijk niet zal lukken aangezien de regels verscherpt zijn en ik al 3,5 jaar zonder salaris in India “werk”. En India wil op dit moment van de “vrijwilligers” af. Ik mag dus nog een jaar hier blijven en daarna wordt het weer spannend, maar ik denk dat ik dan ook wel graag weer even naar Nl kom, om iedereen te zien. Ik zeg het niet vaak, maar ik mis natuurlijk mijn vrienden en familie best..

En natuurlijk krijg ik veel de vraag wanneer ik terug kom en hoe ik dat in hemelsnaam ga doen. Ik heb geen idee, echt niet. Ik heb tot nu toe altijd mijn beslissingen genomen met mijn hart, en ik vertrouw ook nu weer op mijn hart. Ik ben nog steeds intens gelukkig hier. Ik werk harder dan ik ooit heb gedaan, maar het geeft zoveel voldoening. Niet alleen de kinderen, maar ook het feit dat ik echt iets kan betekenen, maken mij zo gelukkig.

Daarnaast ben ik de afgelopen 3,5 ook gegroeid. Ik kan veel beter tegen de “onverwachte” gebeurtenissen in India. Ik heb leren relativeren en ik heb een geduld waar je U tegen zegt, haha zeg ik zelf dan, Shobha denkt daar vast anders over! Maar het meest fijne is dat ik minder snel boos word. Ik heb leren accepteren, haha, soms dan... Nu klinkt het alsof ik er echt bijna ben, maar dat is natuurlijk nog lang niet zo, maar ik leer een hoop, van de kinderen en dit land en dat wil ik nog heel lang blijven doen!

Goed..ik ga nu weer even voor mijn moeder zorgen, een beschuitje en een kopje thee zou fijn zijn, maar helaas..

Ik wens een ieder een hele fijne kerst toe en een bijzonder goed uiteinde.

Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is nog meer genieten van het moment, nog meer in het NU zijn en elke dag volop beleven. En natuurlijk samen met de kinderen werken aan een droom; het nieuwe Japthi!

Veel liefs Maart

Ps Chitra is weer bijna de oude
Pss Jeroen en Yvette heel veel plezier op vakantie, jullie verdienen het
Psss Paps, Jannek, Loeke en Clau, geniet van de kerst, wij denken aan jullie
pssss Eindelijk zal er gewerkt worden aan de website, dank lieve Kat