Een mooi verhaal

Terwijl ik een stukje aan het schrijven was over een van de kinderen, zat Saskia naast mij op haar telefoon oude foto’s van Koni te bekijken.

Toen mijn stukje over het kind af was, vroeg ik aan haar te raden over welk kind het zou gaan. Ze noemde een naam of althans de beschrijven van het kind en liet mij een foto van hem zien.
Toen las ik haar mijn stukje voor; het ging over hetzelfde kind. Hoe bijzonder, dat het kind, dat we maar heel even zagen, ons beide zo had geraak 4 jaar geleden.

Het jongetje was ongeveer 10 jaar, maar leek maar 5 jaar oud. Hij had een hartafwijking, kon niet lopen en amper zitten. Zijn ouders wilde hem direct bij ons achterlaten en vroeg aan ons of we iemand wisten die hem zou kunnen adopteren. Dit vroegen ze ook aan Saskia die toen bij ons was.

Hieronder het stukje over het kind.

Houd mij vast

Ik kan leven met weinig
Vertelde zijn ogen
Mag ik dan blijven ?
Vroegen zijn handen
Ik zal proberen te staan
Zeiden zijn benen
Houd mij alleen even vast ?
Ik kan leven met weinig
Zal nooit vragen
En huil maar zelden
Ik kan heel goed staren
Ben je niet tot last
Praten doe ik niet
Stil zijn is mijn kracht
Kijk daar staan mijn ouders
Neem het ze niet kwalijk
Ik ben ze immers tot last
Ik kan leven met weinig
Houd je mij nu even vast ?

Nu ik bezig ben met het schrijven over de kinderen merk ik dat velen beelden terugkomen. Soms lijkt het net een film. Mooie, maar ook gebeurtenissen die mij hebben geraakt passeren de revue. Het erover schrijven in dichtvorm voelt heel fijn. De stukjes komen recht uit mijn hart en het is mooi proces. Het liefste ga ik mijn verhaal straks ook vertellen. Ik heb zoveel verhalen die verteld mogen worden met de mooiste boodschap van de kinderen.

Lieve groet, Maartje