Vidhya
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
06 Augustus 2020 | Nederland, Amsterdam
Lieve mensen,
Hieronder weer een mooi verhaal over een van de kinderen uit Koni; Vidhya.
' We werden in 2009 gebeld door de tante van Vidhya. Vidhya woonde bij haar vader die alcoholist was. Haar moeder was 7 jaar daarvoor uitgegleden bij de waterput en erin gevallen en overleden. Haar tante vertelde ons dat het niet goed ging met Vidhya. Ze zat al 7 jaar binnen en haar gezondheid ging erg achteruit. We vonden Vidhya in een hutje ergens in een hoekje. Ze had alleen een gewaad aan. Haar nagels waren ingegroeid, ze zat in haar eigen urine en kon ons amper aankijken. Vidhya woog toen 17 kilo en was 21 jaar.
Grond
De grond onder haar voeten beweegt
Ze wordt ondersteund
Voorzichtig zet ze haar eerste stap
Het zonlicht verblindt haar ogen
Is het werkelijk 7 jaar geleden?
De grond beweegt
Ze voelt hard, koud en onstabiel
Ze kijkt achterom
De man in de deur wankelt
Ook zijn grond beweegt
Ga, zegt haar hart
Nu is het jouw beurt.
Haar voeten volgen
De lucht kleurt blauw.
Toen wij Vidhya vonden in het hutje, namen we haar meteen mee naar Japthi. In de eerste maanden dat Vidhya bij ons woonde oefende ik met haar in een klein warm badje om haar spieren los te maken. Ze was zo fragiel en had geen kracht meer in haar armen of benen. We gaven haar extra voeding en kochten mooie kleding voor haar, zodat ze zich weer langzaam mens begon te voelen. Vidhya was ongelooflijk krachtig. Haar doorzettingsvermogen inspireerde mij en vele anderen. Toen wij in 2011 verhuisden naar Koni nam ik uit Nederland een speciaal looprek voor haar mee. Vidhya oefende elke dag en op een dag vroeg ze of ze weer naar school mocht. Ze had tot haar 14de les gehad, maar nadat haar moeder was gestorven, moest ze thuisblijven omdat niemand haar wilde helpen. Omdat we goed contact hadden met een Middelbare school naast ons konden we de boeken krijgen. Het was helaas niet mogelijk om Vidhya naar school te sturen, aangezien de voorzieningen op de school niet aanwezig waren (de toiletten lagen 100 meter buiten het school complex, het schoolgebouw had meerdere verdiepingen, maar er was geen lift en het moeilijkste was nog dat er alleen een zandpad naar school ging waar de rolstoel niet overheen kon). Vidhya studeerde elke dag. En na 2 jaar hard werken mocht ze haar eindexamen doen.
De laatste paar jaar helpt Vidhya mee met lesgeven en maakt ze armbandjes die we verkopen aan de bezoekers van Koni.'
Ik heb afgelopen week weer contact gehad met de ambassade in India. Gezien de omstandigheden houdt India nog steeds alle grenzen gesloten voor buitenlanders. Ik bel dagelijks met Shobha. De straten in Kundapura en Koni worden nu deels afgezet als er mensen in wonen die besmet zijn. Iedereen houdt zich goed, maar het virus verspreidt zich steeds sneller. En de angst is voelbaar. De scholen zijn nog steeds dicht en de kinderen moeten binnen blijven aangezien het nu ook regenseizoen is.
Sinds ik terug ben in Nederland ben ik bezig met coachen (www.openmindcoaching.org) en schrijven. Het coachen geeft mij voldoening en ik word blij als ik mensen op weg kan helpen met hun vraagstukken.
Maar naast het coachen ligt mijn hart toch ook echt bij het helpen opzetten / begeleiden van tehuizen of andere NGO's die werken voor kinderen / volwassen met een beperking.
Mijn wens is om vanuit onze Stichting uitgezonden te worden daar waar hulp / begeleiding nodig is. Ik heb zoveel kennis en ervaring opgedaan en wil deze delen. Want na corona zal hulp hard nodig zijn vooral voor kinderen met een beperking in landen zoals India en of in Afrika.
Dus mocht je nog een Stichting weten die hulp kan gebruiken, laat het ons weten. Hoe mooi en bijzonder zou het zijn als meerdere kinderen met een beperking in de wereld zouden kunnen verblijven en les zouden krijgen in een tehuis zoals Koni. Waar verbinding, blijdschap en groei voorop op staan.
Liefs Maartje
Ps. Zie de foto's; Vidhya toen ze binnenkwam en na een paar jaar.
Hieronder weer een mooi verhaal over een van de kinderen uit Koni; Vidhya.
' We werden in 2009 gebeld door de tante van Vidhya. Vidhya woonde bij haar vader die alcoholist was. Haar moeder was 7 jaar daarvoor uitgegleden bij de waterput en erin gevallen en overleden. Haar tante vertelde ons dat het niet goed ging met Vidhya. Ze zat al 7 jaar binnen en haar gezondheid ging erg achteruit. We vonden Vidhya in een hutje ergens in een hoekje. Ze had alleen een gewaad aan. Haar nagels waren ingegroeid, ze zat in haar eigen urine en kon ons amper aankijken. Vidhya woog toen 17 kilo en was 21 jaar.
Grond
De grond onder haar voeten beweegt
Ze wordt ondersteund
Voorzichtig zet ze haar eerste stap
Het zonlicht verblindt haar ogen
Is het werkelijk 7 jaar geleden?
De grond beweegt
Ze voelt hard, koud en onstabiel
Ze kijkt achterom
De man in de deur wankelt
Ook zijn grond beweegt
Ga, zegt haar hart
Nu is het jouw beurt.
Haar voeten volgen
De lucht kleurt blauw.
Toen wij Vidhya vonden in het hutje, namen we haar meteen mee naar Japthi. In de eerste maanden dat Vidhya bij ons woonde oefende ik met haar in een klein warm badje om haar spieren los te maken. Ze was zo fragiel en had geen kracht meer in haar armen of benen. We gaven haar extra voeding en kochten mooie kleding voor haar, zodat ze zich weer langzaam mens begon te voelen. Vidhya was ongelooflijk krachtig. Haar doorzettingsvermogen inspireerde mij en vele anderen. Toen wij in 2011 verhuisden naar Koni nam ik uit Nederland een speciaal looprek voor haar mee. Vidhya oefende elke dag en op een dag vroeg ze of ze weer naar school mocht. Ze had tot haar 14de les gehad, maar nadat haar moeder was gestorven, moest ze thuisblijven omdat niemand haar wilde helpen. Omdat we goed contact hadden met een Middelbare school naast ons konden we de boeken krijgen. Het was helaas niet mogelijk om Vidhya naar school te sturen, aangezien de voorzieningen op de school niet aanwezig waren (de toiletten lagen 100 meter buiten het school complex, het schoolgebouw had meerdere verdiepingen, maar er was geen lift en het moeilijkste was nog dat er alleen een zandpad naar school ging waar de rolstoel niet overheen kon). Vidhya studeerde elke dag. En na 2 jaar hard werken mocht ze haar eindexamen doen.
De laatste paar jaar helpt Vidhya mee met lesgeven en maakt ze armbandjes die we verkopen aan de bezoekers van Koni.'
Ik heb afgelopen week weer contact gehad met de ambassade in India. Gezien de omstandigheden houdt India nog steeds alle grenzen gesloten voor buitenlanders. Ik bel dagelijks met Shobha. De straten in Kundapura en Koni worden nu deels afgezet als er mensen in wonen die besmet zijn. Iedereen houdt zich goed, maar het virus verspreidt zich steeds sneller. En de angst is voelbaar. De scholen zijn nog steeds dicht en de kinderen moeten binnen blijven aangezien het nu ook regenseizoen is.
Sinds ik terug ben in Nederland ben ik bezig met coachen (www.openmindcoaching.org) en schrijven. Het coachen geeft mij voldoening en ik word blij als ik mensen op weg kan helpen met hun vraagstukken.
Maar naast het coachen ligt mijn hart toch ook echt bij het helpen opzetten / begeleiden van tehuizen of andere NGO's die werken voor kinderen / volwassen met een beperking.
Mijn wens is om vanuit onze Stichting uitgezonden te worden daar waar hulp / begeleiding nodig is. Ik heb zoveel kennis en ervaring opgedaan en wil deze delen. Want na corona zal hulp hard nodig zijn vooral voor kinderen met een beperking in landen zoals India en of in Afrika.
Dus mocht je nog een Stichting weten die hulp kan gebruiken, laat het ons weten. Hoe mooi en bijzonder zou het zijn als meerdere kinderen met een beperking in de wereld zouden kunnen verblijven en les zouden krijgen in een tehuis zoals Koni. Waar verbinding, blijdschap en groei voorop op staan.
Liefs Maartje
Ps. Zie de foto's; Vidhya toen ze binnenkwam en na een paar jaar.
-
06 Augustus 2020 - 15:13
Tante Beppie:
Prachtig prachtig dat gedicht. En wat een ongelooflijk verhaal. Hopelijk komt zij goed door de coronatijd heen. Zij ziet er zo gelukkig uit op de foto. Ik wens je heel veel sterkte en succes met alles. Liefs -
06 Augustus 2020 - 16:09
Roeland:
Lieve Maartje,
Het is weer even geleden, maar ik houd me altijd op de hoogte en lees alle verslagen. Ook nu weer een aangrijpend, maar mooi verhaal en bijpassend gedicht. Wat heeft Vidhya veel bereikt dankzij de hulpvraag van haar tante en jullie geweldige inzet en het vermogen deze kinderen te begeleiden en (onder)steunen.
Ik kan me goed voorstellen, dat het aan je ziel gaat nu alleen op afstand met Koni bezig te zijn en de angst voor de situatie in India wat betreft het corona virus. Maar houd moed, alles komt goed...
Lieve groet, oom Roeland -
06 Augustus 2020 - 17:18
Charlotte:
Wat een verhaal weer, vreselijk. Gelukkig gaat get weer goed met haar dankzij de hulp van haar tante en Koni. En ook ik hoop dat het snel de betere kant op gaat wat betreft Corona.
Sterkte met je wensen en natuurlijk ook met de kinderen daar.
Liefs -
06 Augustus 2020 - 17:21
Joop En Doortje:
Hoi Maartje,
Wat een verhaal weer,met een schitterend gedicht erbij.
Het is voor jouw niet zo leuk,dat je India niet in mag,maar
voor je eigen veiligheid natuurlijk wel.
Wel leuk om te zien,hoe het nu met Vidhya gaat en een voldoening van
jouw werk dat ze zover is gekomen.
Probeer er hier maar wat van te maken,want het is helaas niet anders,
Kunuffel van Joop en Doortje. -
08 Augustus 2020 - 13:12
Judith:
Hi Maartje, zoek in NL eens contact met Erik Bos van librefoundation. Ik ken hem op dezelfde manier als dat ik jou ken. Noem vooral mijn naam. X -
14 Augustus 2020 - 08:37
Koos Van Z:
lieve Maart, wat goed om te lezen dat je steeds meer groeit in je vak en je kennis geweldig is.
Ik hoop dat je nog veel kinderen mag gaan helpen en ze een wat waardige leven kunt bieten.
(Helaas wat laat voor mij zelf!!!)
Heel een succes en sterkte met het feit dat je niet naar Kony kunt.
Liefs uit Boxtel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
