Vrijheid
Door: maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
05 Augustus 2018 | Nederland, Amsterdam
Lieve mensen,
De maand augustus is altijd een speciale maand voor mij. Kishor is in deze maand overleden en op 15 augustus 2007 kwam ik aan in India, niet wetend dat ik er na 11 jaar nog steeds zou wonen.
Deze maand vraagt van mij altijd de rust en de tijd om terug te kijken op de afgelopen jaren. En ik realiseerde mij iets voor het eerst iets nieuws, wat ik nog niet eerder zo had gezien. Deze maand werk ik met 2 vrijwilligers uit Engeland, beide geven al jaren les op een school voor kinderen met een beperking in London. Door onze gesprekken en ook door hun feedback kreeg ik weer een mooi inzicht, namelijk hoe Koni eigenlijk in deze afgelopen 11 jaar is ontstaan en waarom Koni het zo goed doet.
Waar het volgens mij allemaal mee te maken heeft, is dat wij in de eerste 5 jaar van het opzetten van Koni, toen nog genaamd Japthi, een prachtige fundering en basis hebben neergezet voor de toekomst van Koni.
Toen we begonnen woonde met 15 kinderen en staff in een klein gebouwtje, daarnaast was er vaak niet genoeg water of elektriciteit. Kutti woonde naast ons in zijn eigen gebouwde hut etc..De omstandigheden waren verre van optimaal. We hadden een klaslokaal om les te geven met daarnaast een klein kamertje om de kinderen soms op te splitsen. S’ avonds legde ik de matrassen neer in het klaslokaal en in de ochtend werd er weer plaats gemaakt voor het lesgeven en zo leefden we 5 jaar lang. Materialen hadden we in het begin nog niet, dat veranderde gelukkig in de jaren wel, maar zeker de eerste 2 jaar, was het voornamelijk heel creatief bezig zijn met de weinig middelen die we hadden. Omdat we met zoveel mensen op zo’n kleine ruimte moesten leven, was het van allergrootst belang dat de kinderen leerde hoe ze met elkaar om moesten gaan. Maar ook de staf werd mee genomen. We moesten wel, anders zouden we het nooit hebben gered. Ik zie nu, hoe hard we daaraan hebben gewerkt; het herstellen (of misschien wel voor het eerst) werken aan vertrouwen/ zelfvertrouwen, de kinderen waarde en normen meegeven, het positief bekrachtigen van hun eigen ontwikkelingen, de kinderen de kans geven om zich uberhaubt te mogen ontwikkelen en ga zo maar door. Daardoor is er zo’n mooie basis ontstaan en deze basis is eigenlijk de fundering van Koni geworden, zonder dat ik daar ooit bewust mee bezig ben geweest. Ik geloof dat de eerste 5 jaar ons allemaal heeft geheeld. Toen we in oktober 2011 naar Koni verhuisde, lag alles open; we hadden de ruimte, een plek om te spelen, om te ontwikkelen en we hadden alles, want we hadden een basis; een fundament. En nu wonen daar 19 kinderen en krijgt bijna elk kind passend onderwijs.
Ik ben in Koni pas echt begonnen met het ontwikkelen van een lesprogramma en het implementeren van verschillende methodes. Daar waren de kinderen ook echt aan toe en ik ook. En weer werden we geholpen vanuit Nederland. Het was de volgende stap. Nu zijn we weer bijna 6 jaar verder en ook nu staan we (ik) weer voor een verandering, althans zo voelt het.
Ik had met mezelf afgesproken dat ik tot oktober zou werken aan mijn herstel, ik noem het zelf mijn innerlijke reis. En dat ik daarna zou gaan kijken; what next..Want ik voel nog steeds dat ik (onze Stichting) naast Koni, meer te bieden heeft aan de wereld. Wellicht kunnen mensen daar eens over mee denken en mocht iemand een idee hebben, sta ik daar erg voor open. Helaas moet ik in september terug naar Nederland om een nieuw visum aan te vragen. Maar ik vertrouw erop dat het goed komt.
Nog een andere vraag; wie weet een adres waar ik Engelse lesboeken kan vinden voor de kinderen ( 4 t/m 9 jaar) ? Ik werk met 2 lokale ‘teachers’, beide zijn zelf maar naar school geweest tot hun 16de, en ze leren nu van mij hoe ze kunnen lesgeven. Aangezien de boeken uit ons dorp niet toepasbaar zijn voor onze kinderen, zoek ik nu naar andere mogelijkheden om het beide wat makkelijker te maken. Ik hoor het graag.
Liefs Maart
De maand augustus is altijd een speciale maand voor mij. Kishor is in deze maand overleden en op 15 augustus 2007 kwam ik aan in India, niet wetend dat ik er na 11 jaar nog steeds zou wonen.
Deze maand vraagt van mij altijd de rust en de tijd om terug te kijken op de afgelopen jaren. En ik realiseerde mij iets voor het eerst iets nieuws, wat ik nog niet eerder zo had gezien. Deze maand werk ik met 2 vrijwilligers uit Engeland, beide geven al jaren les op een school voor kinderen met een beperking in London. Door onze gesprekken en ook door hun feedback kreeg ik weer een mooi inzicht, namelijk hoe Koni eigenlijk in deze afgelopen 11 jaar is ontstaan en waarom Koni het zo goed doet.
Waar het volgens mij allemaal mee te maken heeft, is dat wij in de eerste 5 jaar van het opzetten van Koni, toen nog genaamd Japthi, een prachtige fundering en basis hebben neergezet voor de toekomst van Koni.
Toen we begonnen woonde met 15 kinderen en staff in een klein gebouwtje, daarnaast was er vaak niet genoeg water of elektriciteit. Kutti woonde naast ons in zijn eigen gebouwde hut etc..De omstandigheden waren verre van optimaal. We hadden een klaslokaal om les te geven met daarnaast een klein kamertje om de kinderen soms op te splitsen. S’ avonds legde ik de matrassen neer in het klaslokaal en in de ochtend werd er weer plaats gemaakt voor het lesgeven en zo leefden we 5 jaar lang. Materialen hadden we in het begin nog niet, dat veranderde gelukkig in de jaren wel, maar zeker de eerste 2 jaar, was het voornamelijk heel creatief bezig zijn met de weinig middelen die we hadden. Omdat we met zoveel mensen op zo’n kleine ruimte moesten leven, was het van allergrootst belang dat de kinderen leerde hoe ze met elkaar om moesten gaan. Maar ook de staf werd mee genomen. We moesten wel, anders zouden we het nooit hebben gered. Ik zie nu, hoe hard we daaraan hebben gewerkt; het herstellen (of misschien wel voor het eerst) werken aan vertrouwen/ zelfvertrouwen, de kinderen waarde en normen meegeven, het positief bekrachtigen van hun eigen ontwikkelingen, de kinderen de kans geven om zich uberhaubt te mogen ontwikkelen en ga zo maar door. Daardoor is er zo’n mooie basis ontstaan en deze basis is eigenlijk de fundering van Koni geworden, zonder dat ik daar ooit bewust mee bezig ben geweest. Ik geloof dat de eerste 5 jaar ons allemaal heeft geheeld. Toen we in oktober 2011 naar Koni verhuisde, lag alles open; we hadden de ruimte, een plek om te spelen, om te ontwikkelen en we hadden alles, want we hadden een basis; een fundament. En nu wonen daar 19 kinderen en krijgt bijna elk kind passend onderwijs.
Ik ben in Koni pas echt begonnen met het ontwikkelen van een lesprogramma en het implementeren van verschillende methodes. Daar waren de kinderen ook echt aan toe en ik ook. En weer werden we geholpen vanuit Nederland. Het was de volgende stap. Nu zijn we weer bijna 6 jaar verder en ook nu staan we (ik) weer voor een verandering, althans zo voelt het.
Ik had met mezelf afgesproken dat ik tot oktober zou werken aan mijn herstel, ik noem het zelf mijn innerlijke reis. En dat ik daarna zou gaan kijken; what next..Want ik voel nog steeds dat ik (onze Stichting) naast Koni, meer te bieden heeft aan de wereld. Wellicht kunnen mensen daar eens over mee denken en mocht iemand een idee hebben, sta ik daar erg voor open. Helaas moet ik in september terug naar Nederland om een nieuw visum aan te vragen. Maar ik vertrouw erop dat het goed komt.
Nog een andere vraag; wie weet een adres waar ik Engelse lesboeken kan vinden voor de kinderen ( 4 t/m 9 jaar) ? Ik werk met 2 lokale ‘teachers’, beide zijn zelf maar naar school geweest tot hun 16de, en ze leren nu van mij hoe ze kunnen lesgeven. Aangezien de boeken uit ons dorp niet toepasbaar zijn voor onze kinderen, zoek ik nu naar andere mogelijkheden om het beide wat makkelijker te maken. Ik hoor het graag.
Liefs Maart
-
05 Augustus 2018 - 10:05
Joop En Doortje:
Hoi,Maartje,
Een mooi verslag.Hieruit blijkt maar weer eens wat je in de afgelopen jaren hebt gepresteerd.
Als we terugdenken aan de eerste foto’s en die gaan vergelijken met de laatste, is het een groot verschil en zie je jouw verdienste.We hopen dat je gevoel naar wens uit mag komen.
Heel veel groetjes van ons en een dikke knuffel
Joop en Doortje -
05 Augustus 2018 - 10:21
Hubertine:
Hallo Maartje, wat een goed verslag van de afgelopen jaren. Ik heb je zoveel mogelijk gevolgd. Daarbij komt dat we van je ouders ook veel meekregen.
Fijn dat je nog zo enthousiast vertelt. Ik wens je veel succes met het vervolg.
Lieve groet Hubertine -
05 Augustus 2018 - 11:18
Koos:
Lieve Maart, zo als iedereen ben ik trots op je en zal altijd aan je denken dat je zo’n goed werk doet. Ik ga zoeken of ik iets kan vinden wat de Engelse boeken betreft
Waarom Pim van Steven niet benaderen?
Dikke kus van ons -
05 Augustus 2018 - 12:52
Birgitte Van Groeningen:
lieve dochter ,
Weer een ontroerend verhaal, zo mooi k dat je ons mee neemt op je bijzondere reis die je maakt in het verre India .
Wat heeft het mij ,door de jaren heen vanwege mijn jaarlijkse bezoek en je inspirerende verhalen , veel extra's gebracht .
Heel veel dankbaarheid is wat bij naar boven komt .
Ja en dat ik trots op je ben mag duidelijk zijn .
Sterkte en of veel wijsheid in een land waar de tegenstrijdigheden zo groot zijn , daar waar nodig is .
Liefs je mams . -
05 Augustus 2018 - 14:28
Charlotte:
Hoi Maartje. Ook ik vind het super knap wat je daar hebt neergezet, voor de kinderen en ook voor jezelf. Daar mag je heel trots op zijn.
Succes met het vinden van de Engelse boeken. Inderdaad misschien via neef Pim.
En succes met What next .....
Liefs -
06 Augustus 2018 - 09:07
Bernadet:
Lieve Maartje, je neemt ons mee op je reis. Mooi! Wat heb je veel voor elkaar gebokst en wat mooi dat je open blijft staan voor dit soort inzichten. Je hebt inderdaad nog veel meer te bieden aan de wereld. Mocht ik via mijn netwerk een kans voor jou voorbij zien komen, dan weet ik je te vinden ;)
Veel liefs van allemaal uit zomers IJsselstein -
07 Augustus 2018 - 12:50
Roeland:
Lieve Maartje,
Een heel sterk verhaal met een mooie analyse van de 11 jaar dat jij je nu inzet voor mensen met een beperking in India. Iets om trots op te zijn. Zo zie ja maar weer: op een goed fundament kun je huizen als kastelen bouwen. Succes met je innerlijke reis en de te nemen beslissingen voor de toekomst. Maar daar heb ik alle vertrouwen. Dat komt beslist goed.
Het lijkt hier nu ook wat op India. Tenminste wat de temperatuur betreft. Alleen valt hier geen druppel regen. Wel de bladeren van de bomen. En het gras is geel. Mogelijk over enkele dagen een verandering, maar ik vind het nog goed te doen.
Lieve groet,
oom Roeland -
07 Augustus 2018 - 20:27
Rick En Marlous:
Hoi Maartje,
Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat we bij je waren toen jij en de kinderen verhuisden naar Koni. Als we je verhalen lezen lijkt het nog helemaal niet zo lang geleden! We vinden het zo knap wat jij allemaal hebt bereikt in India, vooral met de cultuurverschillen, waar wij toen ook zoveel moeite mee hadden. En toch, jij blijft doorgaan en vechten voor de kinderen en (jong) volwassenen die bij je wonen!
We kunnen op de school van onze kids vragen of ze Engelse boeken (over) hebben. Zou je daar wat aan hebben?
Hartelijke groeten van Rick en Marlous
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
