Mooie uitdagingen
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
03 Juni 2018 | India, Kundapura Railway Station
Dag lieve mensen,
Mijn korte vakantie naar Ladakh was een van de mooiste en bijzonderste reizen die ik in mijn leven heb gemaakt. Het voelde als een kleine Santiago de Compostella, alleen dit keer was ik helemaal gezond en voelde ik mij heel goed. Ladakh is werkelijk magisch mooi. Het ligt op 3500 mt hoogte, dus de eerste paar dagen moest ik acclimatiseren; ik huurde een motor (haha, maar die heb ik halverwege de dag weer in gewisseld voor een goeie scooter!) en reed uren en uren in de bergen naar verschillende monastries. Zo ongelooflijk mooi, de stilte, het alleen rijden, geen telefoon, alleen me,myself en de mooiste bergen rondom Leh.. Na dag 4 ben ik met een gids (die bijna geen Engels sprak) gaan wandelen in de himalaya. We sliepen in kleine homestays bij de mensen thuis. Zo bijzonder, overdag uren wandelen, totale stilte, je kwam niemand tegen, er waren geen wegen, ik hoorde alleen mijn eigen adamhaling (en mijn gedachtes ). Aan het einde van de middag koelde het heel erg af en zat je (ik) met veel dekens bij de mensen in de keuken, de enige plek waar het iets warmer was. De mensen leven daar zo simpel, geen stromend water, geen toilet aan huis, alleen een gat in de grond waar je zand overheen strooit als je klaar bent, geen tv of kachel, geen telefoon..waanzinnig. Meestal ging ik na het wandelen nog even mee helpen met de mensen op het land en lag ik om 9 uur uitgeteld met 5 dekens in bed. In ochtend mediteerde ik met het mooiste uitzicht; de himalaya met besneeuwde toppen en een blauwe lucht. Ik heb heel veel achter mogen laten op de bergen. Ladakh heeft echt mijn hart gestolen. Shobha zei tegen mij; ‘You are closer to heaven, that’s why it’s so special.’ En weet je, je zou het bijna gaan geloven..Ik heb mezelf beloofd; volgend jaar mei ben ik daar weer, maar niet meer alleen. Dat heb ik nu genoeg ervaren in mijn leven!
En toen weer terug naar Koni.
Het was zomervakantie in Zuid India en dat betekent dat sommige kinderen werden opgehaald door familie. Niet iedereen is naar huis gegaan en Pavan werd na 4 dagen alweer teruggebracht door zijn ouders omdat het niet ging. Dat snap ik ook wel. Pavan heeft zijn ouders in 10 jaar tijd 3 x gezien.. We proberen het contact met ouders & kind te stimuleren, maar helaas is niet voor elk kind thuis de beste plek. En sommige ouders, zoals die van Gowri en Divya, willen geen contact. Als ik dan naar Gowri kijk, denk ik, wat een gemis voor hun. Als iemand een mooie en pure ziel heeft en werkelijk altijd vrolijk is, is het Gowri. Ik ben zo dankbaar dat ik haar in mijn leven heb. Net zoals Kishor, raakt zij mensen direct in hun hart.
Het was heerlijk om even te werken met een groepje van 12 kinderen. Ze kregen extra veel aandacht en 1 op 1 les. Vanaf maandag zijn we weer met 18 kinderen en er komen er dus nog 2 bij.. Ik ben deze maand zonder vrijwilligers dus kom maar op!
De laatste keer deelde ik wat een uitdaging ik het vind om de kinderen op te voeden. Dat vind ik nu nog steeds! Maar ik zie het ook steeds meer als een van de mooiste spiegels die ik krijg van de kinderen. Wat ik door de kinderen leer en terug krijg is hoe ik mijzelf mag ontwikkelen. Ik heb in januari een prachtige training mogen volgen. Wat ik oa mocht leren (ervaren) is; om te kijken in situaties naar; wat wil er eigenlijk gebeuren (wat is de boodschap) en welke rol vraagt het van jou (mij) om aan te nemen en welke acties horen bij. En dat probeer ik nu ook bij de kinderen toe te passen.
Als Vino een woede-uitbarsting heeft, probeer ik rustig te blijven en te kijken; wat gebeurd er nou eigenlijk echt en wat vraagt ‘het’ van mij. Natuurlijk lukt dit nog maar 3 keer van de 10. En in een land als India, waar ik met mensen werk die het heel moeilijk vinden om te begrijpen dat een kind zoals Vino zich zo gedraagt, is het soms extra lastig. Maar ik geloof erin. Ook mediteren we nu elke ochtend met de kinderen, goed de helft doet iets totaal anders, maar ik zie dat sommige echt goed proberen mee te doen. En daarnaast beginnen we elke dag met kleine affermaties; I am happy and I am good en iedereen zingt en / of gebaart mee :) en dan eindigen we met een dansje. Ik denk dat ik zelf zo de dag nog het fijnste begin!
Ik denk dat de kracht van Koni is dat elk kind helemaal zichzelf mag zijn en erkent wordt. En dat betekent dat er ook veel naar boven komt wat verwerkt mag worden. En in Koni leren de kinderen voor het eerst om om te gaan met hun emoties en dat hun emoties er mogen zijn. Maar misschien leren niet alleen de kinderen dat, ook onze staff krijgt dat nu mee en zij kunnen dat misschien weer doorgeven aan hun kinderen of familie..
Ik hoop dat jullie genieten van de foto’s, ik kan er uren naar kijken. Helaas nog geen nieuws over mijn visum, maar volgens Shobha komt er morgen goed nieuws, en dat zegt ze dan trouw elke dag :))) that’s India..
Liefs Maart
Ps. Dank voor de mooie giften die binnen zijn gekomen.
Mijn korte vakantie naar Ladakh was een van de mooiste en bijzonderste reizen die ik in mijn leven heb gemaakt. Het voelde als een kleine Santiago de Compostella, alleen dit keer was ik helemaal gezond en voelde ik mij heel goed. Ladakh is werkelijk magisch mooi. Het ligt op 3500 mt hoogte, dus de eerste paar dagen moest ik acclimatiseren; ik huurde een motor (haha, maar die heb ik halverwege de dag weer in gewisseld voor een goeie scooter!) en reed uren en uren in de bergen naar verschillende monastries. Zo ongelooflijk mooi, de stilte, het alleen rijden, geen telefoon, alleen me,myself en de mooiste bergen rondom Leh.. Na dag 4 ben ik met een gids (die bijna geen Engels sprak) gaan wandelen in de himalaya. We sliepen in kleine homestays bij de mensen thuis. Zo bijzonder, overdag uren wandelen, totale stilte, je kwam niemand tegen, er waren geen wegen, ik hoorde alleen mijn eigen adamhaling (en mijn gedachtes ). Aan het einde van de middag koelde het heel erg af en zat je (ik) met veel dekens bij de mensen in de keuken, de enige plek waar het iets warmer was. De mensen leven daar zo simpel, geen stromend water, geen toilet aan huis, alleen een gat in de grond waar je zand overheen strooit als je klaar bent, geen tv of kachel, geen telefoon..waanzinnig. Meestal ging ik na het wandelen nog even mee helpen met de mensen op het land en lag ik om 9 uur uitgeteld met 5 dekens in bed. In ochtend mediteerde ik met het mooiste uitzicht; de himalaya met besneeuwde toppen en een blauwe lucht. Ik heb heel veel achter mogen laten op de bergen. Ladakh heeft echt mijn hart gestolen. Shobha zei tegen mij; ‘You are closer to heaven, that’s why it’s so special.’ En weet je, je zou het bijna gaan geloven..Ik heb mezelf beloofd; volgend jaar mei ben ik daar weer, maar niet meer alleen. Dat heb ik nu genoeg ervaren in mijn leven!
En toen weer terug naar Koni.
Het was zomervakantie in Zuid India en dat betekent dat sommige kinderen werden opgehaald door familie. Niet iedereen is naar huis gegaan en Pavan werd na 4 dagen alweer teruggebracht door zijn ouders omdat het niet ging. Dat snap ik ook wel. Pavan heeft zijn ouders in 10 jaar tijd 3 x gezien.. We proberen het contact met ouders & kind te stimuleren, maar helaas is niet voor elk kind thuis de beste plek. En sommige ouders, zoals die van Gowri en Divya, willen geen contact. Als ik dan naar Gowri kijk, denk ik, wat een gemis voor hun. Als iemand een mooie en pure ziel heeft en werkelijk altijd vrolijk is, is het Gowri. Ik ben zo dankbaar dat ik haar in mijn leven heb. Net zoals Kishor, raakt zij mensen direct in hun hart.
Het was heerlijk om even te werken met een groepje van 12 kinderen. Ze kregen extra veel aandacht en 1 op 1 les. Vanaf maandag zijn we weer met 18 kinderen en er komen er dus nog 2 bij.. Ik ben deze maand zonder vrijwilligers dus kom maar op!
De laatste keer deelde ik wat een uitdaging ik het vind om de kinderen op te voeden. Dat vind ik nu nog steeds! Maar ik zie het ook steeds meer als een van de mooiste spiegels die ik krijg van de kinderen. Wat ik door de kinderen leer en terug krijg is hoe ik mijzelf mag ontwikkelen. Ik heb in januari een prachtige training mogen volgen. Wat ik oa mocht leren (ervaren) is; om te kijken in situaties naar; wat wil er eigenlijk gebeuren (wat is de boodschap) en welke rol vraagt het van jou (mij) om aan te nemen en welke acties horen bij. En dat probeer ik nu ook bij de kinderen toe te passen.
Als Vino een woede-uitbarsting heeft, probeer ik rustig te blijven en te kijken; wat gebeurd er nou eigenlijk echt en wat vraagt ‘het’ van mij. Natuurlijk lukt dit nog maar 3 keer van de 10. En in een land als India, waar ik met mensen werk die het heel moeilijk vinden om te begrijpen dat een kind zoals Vino zich zo gedraagt, is het soms extra lastig. Maar ik geloof erin. Ook mediteren we nu elke ochtend met de kinderen, goed de helft doet iets totaal anders, maar ik zie dat sommige echt goed proberen mee te doen. En daarnaast beginnen we elke dag met kleine affermaties; I am happy and I am good en iedereen zingt en / of gebaart mee :) en dan eindigen we met een dansje. Ik denk dat ik zelf zo de dag nog het fijnste begin!
Ik denk dat de kracht van Koni is dat elk kind helemaal zichzelf mag zijn en erkent wordt. En dat betekent dat er ook veel naar boven komt wat verwerkt mag worden. En in Koni leren de kinderen voor het eerst om om te gaan met hun emoties en dat hun emoties er mogen zijn. Maar misschien leren niet alleen de kinderen dat, ook onze staff krijgt dat nu mee en zij kunnen dat misschien weer doorgeven aan hun kinderen of familie..
Ik hoop dat jullie genieten van de foto’s, ik kan er uren naar kijken. Helaas nog geen nieuws over mijn visum, maar volgens Shobha komt er morgen goed nieuws, en dat zegt ze dan trouw elke dag :))) that’s India..
Liefs Maart
Ps. Dank voor de mooie giften die binnen zijn gekomen.
-
04 Juni 2018 - 09:46
Mary Broekhuijsen :
Hallo Maartje,
ik zag je verslag net binnenkomen en dacht even gezellig kijken en lezen, want meestal begin ik met de foto's. Wat zien je kinderen er vrolijk en gelukkig uit en wat een kleurrijk geheel.
Fantastisch. veel plezier en succes en bedankt voor die leuke verslagen
Groetjes Mary -
04 Juni 2018 - 10:08
Charlotte:
Wat een mooi verslag van je vakantie en ik maak op dat je inderdaad echt genoten hebt daar. En daarna weer terug naar alle dag. Fijn dat je dan even wat minder kinderen hebt.
Mooie foto's weer van vrolijke kinderen.
Wij staan op het punt om te vertrekken naar Portugal, samen met je ouders. Heb er zin in maar zal iets heel anders worden dan wat jij gedaan hebt. Maar dat past ook beter bij mij.
Succes maar weer en morgen komt vast je visum. Ha, ha
Liefs Charlotte -
04 Juni 2018 - 13:02
Bernadet:
Lieve Maart, mooi om te lezen over je reis in Ladakh! En nu nog je visum... Ik heb alle vertrouwen in Shoba ;-)
Liefs! -
04 Juni 2018 - 14:41
Tante Beppie:
Lieve Maartje, wat een prachtige ervaring voor je, en dat je dit allemaal aankunt! Om jaloers op te worden. Wat zijn wij dan toch verwende mensen. Wij hebben alles en toch klagen we Aldoor. En wat een prachtige foto's maak je toch. Ik kan me best voorstellen dat je heel gelukkig wordt van het bekijken van de foto's. Ik wens jou en de kids alle goeds en dat we nog Lang mogen uitkijken naar je verslagen. Liefs.. -
04 Juni 2018 - 16:02
Koos:
Lieve Maartje, soms ben ik jaloers op wat jij allemaal mag mee maken. Of ik het allemaal zou kunnen is een tweede maar zo mooi om dit alles Te kunnen beleven!
Ik zelf kom vaak in een gesloten afdeling van het verpleeghuis. Ken de mensen er nu en ga er steeds met veel plezier heen en heb dan plezier met ze. Ze zwaaien als ik binnen kom en je krijgt er zoveel voor terug. Zo iets in het meervoud moet jij ook ervaren.
Geniet ervan en denk dat de kinderen je zo dankbaar zijn, al kunnen ze het vaak niet in die termen uiten. Dikke kus, Annie en ik gaan lekker twee weken in Lot haar huis zitten. De laatste keer want volgend jaar is het een appartement! -
04 Juni 2018 - 19:47
Ewout Hoogewerff:
Maartje, wat een geweldig verslag heel roerend en mooi !
-
04 Juni 2018 - 19:49
Maria Weitjens:
Lieve Maartje, ....
prachtige vakantie!
Prachtige kinderen!
Prachtige inzichten!
Prachtige vrouw!
-
04 Juni 2018 - 19:50
Maria Weitjens:
-
04 Juni 2018 - 19:52
Maria Weitjens:
Heel veel liefs -
04 Juni 2018 - 21:46
Giorgina Mooij:
Lieve Maart,
prachtig verhaal en mooi, ontroerend hoe en wat je allemaal doet, wat je ze leert en dat je zo bewust ervaart dat de kinderen jouw spiegel zijn.
Die reis, ik kan me er iets bij voorstellen, ben ook ooit een keer in India geweest, niet zo'n trekking gemaakt maar toch, ooit wil ik dat ook gaan doen, ben zo benieuwd wat de bergen, de natuur, de eenvoud, de stilte, het ontbreken van telefoon etc., wat dat met je doet.
Ga zo door, je hebt een mooie missie, heel veel liefs!
-
07 Juni 2018 - 22:09
Heidi Van Ginkel:
Wat een rijke ervaring en wat blijft het een bijzondere tocht. Voor jou. En voor de kinderen. Ik probeer me Cino voor de geest te halen, die intelligente jongen, met prachtige ogen, die niet spreekt, maar naderhand gaan spreken is, nadat duidelijk werd wat er medisch aan de hand was. Ik kan me bij hem geen gedrag voorstellen, maar kennelijk is hij zich verder gaan ontwikkelen. Gaan ontdekken. Puberen? En dan jouw rol als opvoeder. Rust. Liefde. En dan even genoeg! Hebben we dat niet allemaal? Alleen jij klaart het daar grotendeels met jezelf. Niet makkelijk. Maar zo bijzonder. Volgend jaar dan maar weer die bergen in, en dan fijn delen, niet meer alleen!
Liefs, Heidi -
11 Juni 2018 - 12:58
Mirjam Dierckxsens:
Wat een prachtig verhaal weer!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
