mooi filmpje
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
28 Maart 2015 | India, Kundapura Railway Station
Voor diegene die het nog niet hebben gezien; als eerste een mooi filmpje gemaakt door een vriend van Carlijn: kijk & geniet en wordt Vriend van Koni door elke maand een klein bedrag over te maken en zo mee te helpen aan de toekomst van de kinderen van Koni.
https://www.youtube.com/watch?v=J-sDV-pUQEg
www.japthi.nl
Eindelijk weer een bericht van mij. Het was een heftige maand, waarin veel is gebeurd. In Nederland is mijn moeder heel ziek geworden en pas afgelopen week ontslagen uit het ziekenhuis. Ze had een bacterie in haar lichaam en is nu herstellende, maar het zal nog wel even duren voordat ze weer de oude is. Het was echt even schrikken. Dank voor de goede zorgen,lieve Loek, Simone, broer en zus en natuurlijk papa.
Ook ik was ziek en dat was niet leuk omdat Carlijn hier was, maar we hebben ondanks dat, een fijne tijd gehad.
We zijn in Koni nu een nog strenger beleid gaan voeren voor de hygiëne, want het bewijst maar weer hoe erg we moeten oppassen. Alle kleintjes leren omgaan met handen wassen & doortrekken, tandenpoetsen en goed douchen, makkelijker gezegd dan gedaan! En in Koni is helaas gebleken dat we overal camera's moeten gaan ophangen en een nachtwaker moeten inschakelen, om zo de kinderen en de vrijwilligers goed te beschermen.
Het ging even goed met de gezondheid van de kinderen, maar nu maak ik mij toch weer zorgen over een aantal van de kinderen.
Rakshita moet misschien een operatie, omdat de scoliose zo erg is geworden, dat ze moeilijk kan ademen. Een nieuwe brace komt eraan, maar dat is waarschijnlijk niet genoeg. Dan hebben we Vino en Gowri, die last hebben van hun schildklier en vaak moeten worden onderzocht. En Vino blijkt toch meer beschadigd te zijn door zijn jeugd ( geen medicatie tot zijn 6de jaar, bij congenitale cretinisme). Hij zit op een normale school en gelukkig mag hij volgend jaar het jaartje nog eens over doen. Maar daarna moeten we gaan kijken naar een nieuwe oplossing. We hebben ook nog Nithin en Aby, die beide niet zijn gediagnosticeerd, maar wel veel klachten hebben. Vooral Nithin, ik vermoed het syndroom van Hirschsprung of iets in die trant. Saurap wil ik graag laten testen, aangezien ik vermoed dat hij toch slecht hoort. En dan hebben we Suhan en Divya nog, die nooit zinnelijk kunnen worden en voor wie de luiers bijna te klein. Daarnaast is Divya nu bijna 13 en moet ze nog altijd gedragen worden, dat zal over een jaar of 2 niet meer mogelijk zijn. Kortom, aankomende maand zal ik veel op en neer naar het ziekenhuis moeten met de kinderen. Het is zo moeilijk om goede medische zorg te krijgen hier, er is eigenlijk maar 1 arts in al deze jaren die onze kinderen ( en mij) serieus neemt, maar hij is zo goed als met pensioen. Nu moet ik op zoek naar iemand anders. Gelukkig is de president van de Indiase Trust een radioloog, en heeft hij goede contacten. Wordt vervolgd..
Met het lesgeven gaat het gelukkig nog steeds heel goed. Ik krijg de laatste paar maanden alleen maar goede en enthousiaste (ervaren ) vrijwilligers, waardoor we steeds een stapje verder komen.
Maar India is mij soms wel aan het testen, merk ik!
Ik sluit af met een klein stukje tekst van Carlijn over haar beleving in India.
‘4e keer India. Dit land van extremen went nooit.
De allerrijksten wonen naast de allerarmsten. En het kastensysteem houdt alles in stand.
100 bijna doodervaringen in het verkeer.
Kakkerlakken - 10 X zo groot als in nl...
Voedselinfecties liggen altijd op de loer, India is een van de smerigste landen ter wereld.
Als je zegt dat je niet getrouwd bent, kijken ze je meewarig aan. Je kan niet zeggen dat je een vriendin hebt, op
homosexualiteit staat 10 jaar gevangenisstraf - sinds kort is zelfs het woord 'lesbisch' verboden.
Persoonlijke ruimte kennen ze hier niet, iedereen staat IN je aura. Priemende ogen. Overal. Twee blanke vrouwen vallen op. Iedereen wil wat van je, de hele dag. In de bloedhitte.
Wat leidt tot een nervous breakdown om de paar dagen.
Waarom je ondanks dit er toch heen moet:
Het Indiaanse licht dan aan het eind van de dag roze kleurt en het gevoel geeft dat je bent beland in 1000 en 1 nacht.
De geuren en smaken, I Indian food!
De meest fantastische tempels, het land van koningen en paleizen, koloniale architectuur, natuurgebieden en exotische dieren.
Ik bedoel waar kan je nou in Nederland op straat tegen een koe opbotsen terwijl je naar je kaart aan het kijken bent waar je in godsnaam bent.
Om de zoveel dagen ontdek je een pareltje, zomaar ineens ergens om de hoek. Een echt gesprek, een mooie ontmoeting, een adembenemend uitzicht.
Bijkomend voordeel: je leert Nederland weer opnieuw waarderen. Zeker als vrouw. De vrijheid om te zijn en te gaan en staan waar we willen. De welvaart en de luxe. Alleen al veilig over straat lopen in het donker. Goed onderwijs, zorg, geen corruptie, de seizoenen. Als je denkt wat te zeiken te hebben of je bent je leven even zat. Lekker een paar maanden naar India, dan genees je vanzelf.’
Liefs Maart
https://www.youtube.com/watch?v=J-sDV-pUQEg
www.japthi.nl
Eindelijk weer een bericht van mij. Het was een heftige maand, waarin veel is gebeurd. In Nederland is mijn moeder heel ziek geworden en pas afgelopen week ontslagen uit het ziekenhuis. Ze had een bacterie in haar lichaam en is nu herstellende, maar het zal nog wel even duren voordat ze weer de oude is. Het was echt even schrikken. Dank voor de goede zorgen,lieve Loek, Simone, broer en zus en natuurlijk papa.
Ook ik was ziek en dat was niet leuk omdat Carlijn hier was, maar we hebben ondanks dat, een fijne tijd gehad.
We zijn in Koni nu een nog strenger beleid gaan voeren voor de hygiëne, want het bewijst maar weer hoe erg we moeten oppassen. Alle kleintjes leren omgaan met handen wassen & doortrekken, tandenpoetsen en goed douchen, makkelijker gezegd dan gedaan! En in Koni is helaas gebleken dat we overal camera's moeten gaan ophangen en een nachtwaker moeten inschakelen, om zo de kinderen en de vrijwilligers goed te beschermen.
Het ging even goed met de gezondheid van de kinderen, maar nu maak ik mij toch weer zorgen over een aantal van de kinderen.
Rakshita moet misschien een operatie, omdat de scoliose zo erg is geworden, dat ze moeilijk kan ademen. Een nieuwe brace komt eraan, maar dat is waarschijnlijk niet genoeg. Dan hebben we Vino en Gowri, die last hebben van hun schildklier en vaak moeten worden onderzocht. En Vino blijkt toch meer beschadigd te zijn door zijn jeugd ( geen medicatie tot zijn 6de jaar, bij congenitale cretinisme). Hij zit op een normale school en gelukkig mag hij volgend jaar het jaartje nog eens over doen. Maar daarna moeten we gaan kijken naar een nieuwe oplossing. We hebben ook nog Nithin en Aby, die beide niet zijn gediagnosticeerd, maar wel veel klachten hebben. Vooral Nithin, ik vermoed het syndroom van Hirschsprung of iets in die trant. Saurap wil ik graag laten testen, aangezien ik vermoed dat hij toch slecht hoort. En dan hebben we Suhan en Divya nog, die nooit zinnelijk kunnen worden en voor wie de luiers bijna te klein. Daarnaast is Divya nu bijna 13 en moet ze nog altijd gedragen worden, dat zal over een jaar of 2 niet meer mogelijk zijn. Kortom, aankomende maand zal ik veel op en neer naar het ziekenhuis moeten met de kinderen. Het is zo moeilijk om goede medische zorg te krijgen hier, er is eigenlijk maar 1 arts in al deze jaren die onze kinderen ( en mij) serieus neemt, maar hij is zo goed als met pensioen. Nu moet ik op zoek naar iemand anders. Gelukkig is de president van de Indiase Trust een radioloog, en heeft hij goede contacten. Wordt vervolgd..
Met het lesgeven gaat het gelukkig nog steeds heel goed. Ik krijg de laatste paar maanden alleen maar goede en enthousiaste (ervaren ) vrijwilligers, waardoor we steeds een stapje verder komen.
Maar India is mij soms wel aan het testen, merk ik!
Ik sluit af met een klein stukje tekst van Carlijn over haar beleving in India.
‘4e keer India. Dit land van extremen went nooit.
De allerrijksten wonen naast de allerarmsten. En het kastensysteem houdt alles in stand.
100 bijna doodervaringen in het verkeer.
Kakkerlakken - 10 X zo groot als in nl...
Voedselinfecties liggen altijd op de loer, India is een van de smerigste landen ter wereld.
Als je zegt dat je niet getrouwd bent, kijken ze je meewarig aan. Je kan niet zeggen dat je een vriendin hebt, op
homosexualiteit staat 10 jaar gevangenisstraf - sinds kort is zelfs het woord 'lesbisch' verboden.
Persoonlijke ruimte kennen ze hier niet, iedereen staat IN je aura. Priemende ogen. Overal. Twee blanke vrouwen vallen op. Iedereen wil wat van je, de hele dag. In de bloedhitte.
Wat leidt tot een nervous breakdown om de paar dagen.
Waarom je ondanks dit er toch heen moet:
Het Indiaanse licht dan aan het eind van de dag roze kleurt en het gevoel geeft dat je bent beland in 1000 en 1 nacht.
De geuren en smaken, I Indian food!
De meest fantastische tempels, het land van koningen en paleizen, koloniale architectuur, natuurgebieden en exotische dieren.
Ik bedoel waar kan je nou in Nederland op straat tegen een koe opbotsen terwijl je naar je kaart aan het kijken bent waar je in godsnaam bent.
Om de zoveel dagen ontdek je een pareltje, zomaar ineens ergens om de hoek. Een echt gesprek, een mooie ontmoeting, een adembenemend uitzicht.
Bijkomend voordeel: je leert Nederland weer opnieuw waarderen. Zeker als vrouw. De vrijheid om te zijn en te gaan en staan waar we willen. De welvaart en de luxe. Alleen al veilig over straat lopen in het donker. Goed onderwijs, zorg, geen corruptie, de seizoenen. Als je denkt wat te zeiken te hebben of je bent je leven even zat. Lekker een paar maanden naar India, dan genees je vanzelf.’
Liefs Maart
-
28 Maart 2015 - 14:08
Thoonen:
Hoi Maartje
Wat een verhaal,zeg. we zullen maar hopen dat de mankementjes met de kids meevallen.
Gelukkig is het weer wat beter met je moeder,nu ze weten wat het is,maar het zal wel de tijd nodig hebben. fijn dat Carlijn bij je was,zodat je niet alles alleen hebt moeten verwerken.
Zelf moet je ook maar vlug weer opknappen.
Dat was het weer voor nu.
Veel groetjes en dikke knuffel van ons,
Joop en Doortje -
28 Maart 2015 - 14:08
Thoonen:
Hoi Maartje
Wat een verhaal,zeg. we zullen maar hopen dat de mankementjes met de kids meevallen.
Gelukkig is het weer wat beter met je moeder,nu ze weten wat het is,maar het zal wel de tijd nodig hebben. fijn dat Carlijn bij je was,zodat je niet alles alleen hebt moeten verwerken.
Zelf moet je ook maar vlug weer opknappen.
Dat was het weer voor nu.
Veel groetjes en dikke knuffel van ons,
Joop en Doortje -
28 Maart 2015 - 16:03
Roeland:
Lieve Maartje,
Ja, dat weet ik ook nog van mijn reis naar India in 1987 (wat lang geleden!). Op al mijn reizen door derde wereld landen heb ik niet zo'n last van diarree gehad als in India, terwijl ik toch goed op de hygiëne lette en alleen water uit flessen dronk. Moet je dat nu ook nog of is bij jou het water schoner? Maar ik herinner me ook een land met grote tegenstellingen, heel veel cultuur, lekker eten, stof en veel mensen die alsmaar om je heen krioelden. Ik heb nooit spijt gehad van deze reis en veel geleerd en ervaren. (Op school kon ik altijd putten uit mijn ervaringen. Oud-leerlingen kunnen zich nog verhalen herinneren.) Wat Carlijn schrijft kan ik helemaal voorstellen. In die zin is er dus in al die jaren niet echt veel veranderd.
Je hebt een grote verantwoordelijkheid op je genomen en dat heeft consequenties. Maar ook al vallen die wel eens zwaar, ik lees uit het hele verhaal toch weer die enorme betrokkenheid en liefde voor wat je daar in Koni doet. Soms moet je je misschien ook neerleggen bij de ondervinding, dat, hoe jammer en moeilijk ook, niet alles mogelijk is.
Dit keer loopt de mailwisseling niet helemaal goed geloof ik. Ik kreeg dit bericht 4 x, maar een filmpje heb ik niet gevonden. Ook de reacties staan niet onder hetzelfde bericht en dan ook nog eens 3 (Koos) of 4 (Joop en Doortje) keer opgenomen. Ben benieuwd wat mijn reactie gaat doen. Hopelijk krijg je wel alle gezonden reacties door.
Met je moeder gaat het gelukkig beter. Ze heeft echt moeten afzien heb ik begrepen. Bij een volgend bezoek maar goed op haar letten!.
Alle goeds en lieve groet,
oom Roeland -
28 Maart 2015 - 16:29
Tante Beppie:
Lieve Maartje, ongelooflijk, waar jij allemaal voor staat. Al die problemen met de kinderen, ziekenhuis en artsen. En dan is Carlijn er en kunnen jullie niet eens jezelf zijn. Het zou mijn land niet zijn. Ik heb grote bewondering voor je. Gelukkig gaat het met je moeder de goede kant op en hopelijk neemt ze goed rust (wat vr haar niet meevalt). Je schreef dat je ook ziek was, dus nog een probleem erbij. Ik wens je hierbij veel sterkte toe en blijf positief!
Ik weet niet of Carlijn nog bij je is, maar doe haar vooral de groeten en dank voor haar mooie verhaal van India.
Toi, toi, en liefs. -
29 Maart 2015 - 10:01
Riny:
Hallo Maartje
Wens je vanuit Mijdrecht heel veel sterkte met je zieke kinderen en voor jou nog veel meer.Wat een toestanden allemaal daar.Hoop dat je weer helemaal beter word en ook je Moeder. Het zal voor jullie alletwee niet meevallen om geduldig te zijn om volledig te genezen.
Riny -
29 Maart 2015 - 11:29
Marian Schmal:
Pittige periode! Heel veel sterkte toegewenst, het komt goed...
Groet, Marian Schmal (Lisette Vroege Stichting) -
30 Maart 2015 - 10:06
Mirjam Dierckxsens:
Hoi Maartje,
Wat een indrukwekkend verhaal weer. Wat ben je toch een fantastische vrouw!
Liefs, Mirjam -
30 Maart 2015 - 17:04
B.deprins@wxs.nl:
Prachtfilmpje, Maart! En wat een pittige maand heb je weer achter de rug..... We willen het filmpje gaan gebruiken om geld voor Koni binnen te halen tijdens mijn expositie over de Rechten van het Kind. Neem aan dat dat geen probleem is ;-) Liefs, Bernadet -
01 April 2015 - 18:44
Kieke:
Ga verschrikkelijk mijn best doen! Om jullie te promoten met dit mooi en aangrijpende filmpje!
Hou je taai! X kieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
