functies
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg maartje
24 Februari 2015 | India, Kundapura Railway Station
Ik was eigenlijk van plan het gister op te sturen, maar het lukte niet, dus nu vandaag. Ik kom net thuis uit het ziekenhuis, het was lang geleden dat we daar met een van de kinderen waren geweest. En het was even goed schrikken. Gelukkig is alles goed afgelopen. Aby, een van onze kleintjes kreeg een epileptische aanval en de aanval stopte niet. Zowel Shobha als ik, kregen flashbacks van Divya en waren heel bezorgd. Toen de aanval na het inspuiten van diazepam nog niet stopte, hebben we snel Aby meegenomen naar het ziekenhuis, daar kwamen we 45 minuten later aan. De aanval was nog steeds in volle gang. Gelukkig kreeg hij snel een infuus, waardoor de aanval afzwakte. Wat een geluk dat we nu in Koni wonen en niet meer zo ver. En wat een geluk, dat we nu goede medicijnen in de ijskast hebben liggen (uit Nederland). Aby lag een paar uurtjes op de intensive Care en mocht daarna naar huis. En gelukkig geen restverschijnselen. Ik was trots hoe Shobha en ik het hadden gedaan. Aby kon weer even lachen.
Mijn verhaal van zondag;
.
Lieve mensen,
Na een heerlijk weekend in Goa, dit keer zonder kinderen, schrijf ik dit keer vanuit de trein. Iedereen die ooit bij mij is geweest, weet hoe mooi de trein reis is en ik geniet nog elke keer van het landschap.
Het weekend was heel fijn, er waren allemaal Nederlandse mensen, die al lange tijd, nog langer dan ik, vrijwillig, hadden gekozen voor het leven in India. Het is soms fijn om onder deze mensen te zijn, dan hoef ik niet de vragen te beantwoorden, hoe lang ik hier nog blijf, of hoe ik het volhou in een land als india.
Het was even hard werken de afgelopen weken, er waren maar 2 helpervrouwen en dan voel ik mij toch verantwoordelijk langer te blijven, ach en dat voelt ook goed. Daarnaast is een van de kinderen ziek, Nithin, en ben ik proberen aan het uitzoeken wat hij heeft, hij zit nu op een streng dieet, hopelijk voelt hij zich dan even beter. Maar ik maak mij wel zorgen. Van de 18 kinderen, weet ik van bijna allemaal wat voor diagnose ze hebben, maar van 4 kinderen is het onbekend. Nu we ons meer richten op de educatie van de kinderen is het ook belangrijk om te weten wat het kind heeft. Daar ga ik mij deze aankomende weken op focussen, ouders vragen om informatie, langs verschillende artsen hier gaan en hopelijk komen wij er zo achter.
En dan Kishor. Hij zag er gelukkig beter uit dan de vorige keer dat ik hem zag. Hij zat in de rolstoel die ik had meegenomen en kon ook weer even lachen naar ons. Ik snap ook dat het voor ons niet meer mogelijk is om hem terug te halen. Met soms maar 2 helpervrouwen is het veelte zwaar om Kishor erbij te hebben. Hij kan niet meer lopen en moet gedragen worden. Dat kan alleen ik, maar ik kan dat ook niet volhouden. De plek waar hij zit is omringd door prachtige natuur en zijn instelling verkoopt veel bloemen en groente, geld hebben ze dus zeker. Maar het uitbesteden aan het opknappen van de slaapvertrekken van de bewoners, ho maar. Volgens Shobha, doet men dit bewust, zodat mensen die langs komen, meer geld geven..thja, soms blijft het moeilijk om mijn mond te houden. Maar ik moet ze te vriend houden, anders kan ik niet blijven langs gaan. Wat ik blijf doen.
Met de kleintjes gaat het hard, ze worden steeds zelfstandiger en begrijpen steeds meer. Mooi om te zien.
En as zondag is het dan eindelijk zover, Nista, een Indiaas meisje van 20 jaar, die al lang een van onze beste vrienden is van Koni, en bv ok de school van Vino betaald, gaat zich verloven (lees wordt uitgehuwelijkt aan een man van 29). De kinderen zijn door het dolle heen en vooral Gowri heeft het over niets anders. Ze begrijpt alles nu zoveel beter (sinds de medicatie). Gowri zou gastvrouw moeten worden op die functies, haha en dan met Chitra ernaast. Ik ben er nog niet uit of die mee mag, want Chitra heeft in een opwelling haar haar geknipt en is nu zo goed als kaal, ze vindt het zelf prachtig, ik vind het vreselijk, maar ja ze is tenslotte een volwassen vrouw. Wij gaan met alle kinderen er naar toe, ik zorg dat ze er prachtig uitzien en we maken een spandoek voor Nista, of het nou mag of niet (shobha vond het niet zo’n goed idee, ik wel) dat heeft Nista verdient. Foto’s volgen!
Kortom, het gaat goed in Huize Koni.
Liefs
Mijn verhaal van zondag;
.
Lieve mensen,
Na een heerlijk weekend in Goa, dit keer zonder kinderen, schrijf ik dit keer vanuit de trein. Iedereen die ooit bij mij is geweest, weet hoe mooi de trein reis is en ik geniet nog elke keer van het landschap.
Het weekend was heel fijn, er waren allemaal Nederlandse mensen, die al lange tijd, nog langer dan ik, vrijwillig, hadden gekozen voor het leven in India. Het is soms fijn om onder deze mensen te zijn, dan hoef ik niet de vragen te beantwoorden, hoe lang ik hier nog blijf, of hoe ik het volhou in een land als india.
Het was even hard werken de afgelopen weken, er waren maar 2 helpervrouwen en dan voel ik mij toch verantwoordelijk langer te blijven, ach en dat voelt ook goed. Daarnaast is een van de kinderen ziek, Nithin, en ben ik proberen aan het uitzoeken wat hij heeft, hij zit nu op een streng dieet, hopelijk voelt hij zich dan even beter. Maar ik maak mij wel zorgen. Van de 18 kinderen, weet ik van bijna allemaal wat voor diagnose ze hebben, maar van 4 kinderen is het onbekend. Nu we ons meer richten op de educatie van de kinderen is het ook belangrijk om te weten wat het kind heeft. Daar ga ik mij deze aankomende weken op focussen, ouders vragen om informatie, langs verschillende artsen hier gaan en hopelijk komen wij er zo achter.
En dan Kishor. Hij zag er gelukkig beter uit dan de vorige keer dat ik hem zag. Hij zat in de rolstoel die ik had meegenomen en kon ook weer even lachen naar ons. Ik snap ook dat het voor ons niet meer mogelijk is om hem terug te halen. Met soms maar 2 helpervrouwen is het veelte zwaar om Kishor erbij te hebben. Hij kan niet meer lopen en moet gedragen worden. Dat kan alleen ik, maar ik kan dat ook niet volhouden. De plek waar hij zit is omringd door prachtige natuur en zijn instelling verkoopt veel bloemen en groente, geld hebben ze dus zeker. Maar het uitbesteden aan het opknappen van de slaapvertrekken van de bewoners, ho maar. Volgens Shobha, doet men dit bewust, zodat mensen die langs komen, meer geld geven..thja, soms blijft het moeilijk om mijn mond te houden. Maar ik moet ze te vriend houden, anders kan ik niet blijven langs gaan. Wat ik blijf doen.
Met de kleintjes gaat het hard, ze worden steeds zelfstandiger en begrijpen steeds meer. Mooi om te zien.
En as zondag is het dan eindelijk zover, Nista, een Indiaas meisje van 20 jaar, die al lang een van onze beste vrienden is van Koni, en bv ok de school van Vino betaald, gaat zich verloven (lees wordt uitgehuwelijkt aan een man van 29). De kinderen zijn door het dolle heen en vooral Gowri heeft het over niets anders. Ze begrijpt alles nu zoveel beter (sinds de medicatie). Gowri zou gastvrouw moeten worden op die functies, haha en dan met Chitra ernaast. Ik ben er nog niet uit of die mee mag, want Chitra heeft in een opwelling haar haar geknipt en is nu zo goed als kaal, ze vindt het zelf prachtig, ik vind het vreselijk, maar ja ze is tenslotte een volwassen vrouw. Wij gaan met alle kinderen er naar toe, ik zorg dat ze er prachtig uitzien en we maken een spandoek voor Nista, of het nou mag of niet (shobha vond het niet zo’n goed idee, ik wel) dat heeft Nista verdient. Foto’s volgen!
Kortom, het gaat goed in Huize Koni.
Liefs
-
24 Februari 2015 - 17:41
Kim:
Hé Maartje,
Wat schrikken zeg de aanval van Aby. Fijn dat jullie zo snel inhet ziekenhuis konden zijn en ze hem daar hebben kunnen helpen, zodat hij nu weer lekker thuis is :-)
Goed bezig daar!
Groetjes en ik denk aan jullie vanuit NL
Liefs Kim -
24 Februari 2015 - 18:17
Mieke:
Mooi om je belevenissen te blijven lezen.... -
24 Februari 2015 - 18:31
Charlotte:
Gelukkig is die aanval goed afgelopen. Zou zo maar anders kunnen zijn.
Heel veel plezier bij de bruiloft.
Liefs -
24 Februari 2015 - 19:03
Wim Velders:
Hoi Maartje,
Mooi weer om te lezen en mee te beleven. Gelukkig is alles weer goed afgelopen maar de schrik zat er in.
Veel plezier met de komende bruiloft, geniet ervan samen met de kinderen.
Groeten en veel succes/ wim -
24 Februari 2015 - 20:41
Birgitte, Mama:
Dag lieve dochter ,
Wat is dat schrikken ,van Aby !gelukkig heb ik het nooit mee gemaakt dat hij een aanval kreeg ,maar je had wel al aangegeven dat hij tot de groep behoorde die dit spontaan zou kunnen krijgen . Je was al zo alert met trampoline springen , wat hij niet meer mocht van je ,omdat het gevolgen kan hebben voor kinderen met een verhoogde kans op een epilepsie aanval , weet ik me te herinneren .Wat heerlijk dat jullie samen , jij en Shobha , zo goed en snel hebben weten te handelen , zodat hij weer de oude lieve Aby wordt . Ja , je mag terecht trots zijn ,ik weet maar al te goed , hoe elk kind zijn eigen beperkinningen heeft ,waar jij /jullie elke dag rekening mee moeten houden .
Ja en Shitra , gelukkig vindt ze het zelf heel mooi .
En dan het komende feest . Is het de jongen die ze me heeft laten zien ?? Wat een groots feest zal dat worden , een van de rijkste mensen uit Kundapure , heel erg leuk om daar bij te zijn met al je kinderen waar zij gek op is . Leuk een spandoek , laat de kinderen er maar iets moois ervan maken , dat zien ze niet alle dagen in India .
Lief sterkte met je mooie gezin , geef ze allemaal een dikke knuffel van Ama of Mam zoals Gowri me noemt . -
25 Februari 2015 - 04:10
Thoonen:
hallo Maartje,
Gelukkig dat alles weer goed is gekomen.Zo zie je maar,dat je beloond wordt voor al het goede werk dat je doet.
Het zal een heel feest zijn,met al je kids naar de bruiloft,geniet ervan.
Groetjes en dikke knuffel van Joop ben Doortje -
25 Februari 2015 - 16:14
Roeland:
Lieve Maartje,
Wat een verhaal weer. Gelukkig heb je al zoveel ervaring en ben je zo zelfstandig, dat je e.e.a. samen met Shobha ten goede hebt kunnen keren.
Ik kan goed begrijpen, dat het ook wel eens fijn is onder gelijkgestemden te verkeren en je eens een ander verhaal kunt vertellen zonder steeds te moeten herhalen. Van de andere kant is dat natuurlijk de ''prijs'' van het succes. Je hebt inmiddels zoveel mensen weten te enthousiasmeren die allemaal willen weten hoe je dit toch voor elkaar krijgt, dat je verhaal erbij hoort. Gelukkig maar...
Een mooi feest is nooit weg. Geniet van de bruiloft en laat de kinderen maar lekker met een spandoek lopen. Als ik het goed begrijp is het ook voor iemand die veel voor hen doet.
Blij dat het goed gaat.
Lieve groet,
oom Roeland -
27 Februari 2015 - 15:33
Bernadet:
Lieve Maart,
Never a dull moment (of had ik dat al eens eerder geschreven ;-). Fijn dat het goed is gekomen met Aby! Hup Chitra (haha). Heel fijn huwelijksfeest met elkaar! Wat zullen de kids dit weer leuk vinden!
Veel liefs,
Bernadet -
01 Maart 2015 - 13:53
Nance En Frans:
Fijn weer wat te lezen over je project. Het laat ons zien dat het de moeite is jullie te steunen.
Een aanval van een uur is werkelijk dramatisch, hopelijk is er niet te veel schade.
De machteloosheid is het ergste, gelukkig dat jullie medische hulp enigszins in de buurt hebben.
Wanneer je weer naar nederland komt zouden we je graag even willen ontmoeten en wie weet komen we dan een keer naar je toe om zelf de kids te ontmoeten.
lieve groet frans en nance
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
